“ตรงไหน” คนหน้าเคร่งจิบกาแฟ มองหน้าน้องสาวที่เอาแต่ยิ้ม
“เดี๋ยวนี้พี่ประหยัด”
“ฉันประหยัดอะไรของแก”
“ก็ใช้ผู้หญิงประหยัดไงคะ เมื่อก่อนพี่เขี่ยทิ้งวันละคนหรือสองคน แถมไม่เคยใช้ซ้ำ เดี๋ยวนี้คนเดียวยิงยาว”
“นี่แก!” เริงฤทธิ์แยกเขี้ยวใส่น้องสาว ก่อนจะหันไปมองมีนาที่ยืนสงบนิ่งอยู่ด้านหลัง เพราะต้องคอยตามมาบริการเขา หล่อนจึงต้องมารับฟังว่าสองพี่น้องคุยอะไรกันด้วย มีนาหน้าแดงลามไปถึงใบหู เพราะรู้ว่าตัวเองอยู่ในหัวข้อสนทนานั้น
“เธอออกไปก่อน จะไปไหนก็ไป มายืนบื้อทำไมอยู่ตรงนี้” เริงฤทธิ์ถูกน้องสาวจี้จุดในใจก็รีบหาที่ระบาย เสียงตะคอกดังลั่นบ้านจนมีนาสะดุ้งโหยง หล่อนรีบเดินหนี หลังจากหน้าเหวอไปหลายวินาที
ก็เขาเองไม่ใช่เหรอที่สั่งให้หล่อนมายืนคอยรับใช้อยู่ใกล้ ๆ เวลาเขาต้องการอะไรจะได้ไม่ต้องเรียกหา
“คิก ๆ” รังรองขำพี่ชาย
“หยุดหัวเราะเดี๋ยวนี้ ขำอะไรนักหนา”
“พี่เคยเรียกผู้หญิงที่นอนด้วยให้
