วรรษมนคล้องแขนไปบนลำคอเขาแน่นเมื่อออสตินอุ้มเธอแล้วลุกขึ้นยืนก่อนจะพาตรงไปยังห้องนอนของเขา
“พรุ่งนี้เธอไม่อยากไปเที่ยวที่ไหนแน่นะ” เขาถามขณะที่วางเธอลงบนเตียงแล้วคร่อมทับร่างระหงซึ่งสวมชุดนอนผ้ายืดลายการ์ตูนแต่สำหรับออสตินแล้วกลับมองว่ามันน่ารักกว่าชุดนอนสายเดี่ยวที่เขาซื้อให้หลายเท่า
“ค่ะ ถามทำไมคะ”
“ก็แค่อยากแน่ใจ”
“เมล่อนไม่เข้าใจคุณกำลังจะบอกอะไรกันแน่คะ”
“ก็ถ้าวันหยุดนี้เราไม่ไปเที่ยวที่ไหนคืนนี้ฉันก็จะได้ไม่ออมแรงเหมือนครั้งที่แล้ว”
“ครั้งที่แล้วคุณออมแรงเหรอคะ”
“ก็ใช่นะสิ มันเป็นครั้งแรกของเธอ”
“ขนาดคุณออมแรงเมล่อนยังแทบแย่แล้วถ้าคุณไม่ออมแรงเมล่อนจะรับไหวเหรอคะ” หญิงสาวมองหน้าเขาแล้วยิ้ม มือเล็กกรีดไปบนแผงอกพลางส่งสายตายั่วยวน
“ฉันก็อยากจะรู้เหมือนกันว่าเด็กช่างยั่วอย่างเธอจะรับได้มากแค่ไหน” ออสตินหัวเราะเมื่อเห็นว่าวรรษมนไม่ได้กลัวเขาอย่างที่เธอพูดเลย ชายหนุ่มประกบริมฝีลง
