เช้าวันพุธฉัตรกล้าตื่นนอนแต่เช้าเขาลงมารอพี่ณิชาตั้งแต่ยังไม่ เก้านาฬิกาพอถึงเวลานัดณิชาภาก็ลงมาจากหอพัก
“กล้าลงมารอพี่นานแล้วใช่ไหม”
“ผมลงมาก่อนหน้าพี่ไม่นานครับ เพิ่งเอารถมาจอดเมื่อกี้นี้เอง”
“พี่ณิชากินอะไรหรือยัง”
“ยังเลย”
“เราหาอะไรกินก่อนไปดีไหมครับ”
“ร้านแถวนี้ยังไม่ค่อยเปิดกันเรา มีร้านต้มเลือดหมูอยู่ในตลาดกินได้ไหม”
“ได้ครับไม่มีปัญหาพี่บอกทางผมก็แล้วกันนะ”
ฉัตรกล้าเปิดประตูให้พี่ณิชาขึ้นไปนั่งบนรถเอสยูวีสีขาวเจ็ดที่นั่งยี่ห้อที่คนส่วนใหญ่นิยมใช้
หลังจากทานอาหารเช้าเสร็จแล้วชายหนุ่มก็ขับรถมุ่งหน้าสู่กรุงเทพโดยมีณิชาภานั่งอยู่ข้างๆ
“ปกติพี่ต้องเข้าสำนักพิมพ์บ่อยไหมครับ” เขาเริ่มชวนคุยเมื่อขับรถออกมาถนนหลัก
“ไม่นะ นานๆ ครั้งถึงจะเข้าแล้วกล้าล่ะ ตั้งแต่มาทำงานที่นี่เข้ากรุงเทพบ่อยไหม”
“เพิ่งจะเข้าก็วันนี้แหละ ครับผมจะเข้าไปเคลียร์งานนิดหน่อยจากนั้นก็น่าจะอยู่ที่นค
