ลลิตากำลังจะยื่นแก้วไปชนกับนักร้องหนุ่มที่เดินลงมาทักทายถึงกับสะดุ้ง เมื่อถูกโอบกอดจากด้านหลัง แต่กลิ่นน้ำหอมที่คุ้นเคยก็ทำให้เธอรู้ทันทีว่าเจ้าของอ้อมแขนที่โผล่มากอดรัดเธอโดยไม่ทันตั้งตัวนี่เป็นใคร แต่ที่ทำให้เธอตกใจก็คือการที่แก้มนุ่มๆ ของตัวเองถูกจมูกโด่งกดลงมาต่อหน้าธารกำนัล ลลิตามัวแต่ตกใจจึงไม่ทันสังเกตเห็นว่าขณะที่จิรายุกดจมูกโด่งลงกับแก้มของเธอนั้น สายตาเอาเรื่องของเขาจ้องไปที่นักร้องหนุ่มแทบไม่กระพริบ นั่นทำให้อีกฝ่ายรู้ทันทีว่าเขาเจอตอเข้าอย่างจังเพราะในฐานะลูกจ้าง เขาย่อมรู้ดีว่าผู้ชายคนนี้คือเพื่อนสนิทของเจ้านายตัวเอง ดูเหมือนว่าเขาจะพลาดไปยุ่งกับของที่ไม่ควรยุ่งเข้าเสียแล้ว
“เอ่อ…คุณลิลลี่ครับ ผมต้องขอตัวก่อนนะครับ มีไปเล่นที่อื่นต่ออีก”
“ค่ะ” ลลิตาตอบรับด้วยรอยยิ้มตามมารยาท แต่ก็รู้สึกได้ถึงแรงกอดรัดที่มากขึ้นจนเธอต้องนิ่วหน้า เมื่อนักร้องหนุ่มจากไปแล้วลลิตาก็หันมามองจอมก่อ
