พวกเขาจอดรถส่งหญิงสาวกลับบ้านนานแล้ว...หลังจากนั้นรถลิโมฯ ก็วนกลับไปยังที่เดิม...ที่พวกเขาออกมาเมื่อราวสี่ชั่วโมงก่อน
ตึกชิงหลง
“เป็นยังไงบ้างครับท่านหลง เธอยอมบอกอะไรหรือเปล่าครับ”
หยวนเฟยถาม หลังจากที่เทียนหลงลดกระจกกั้นระหว่างคนขับกับผู้โดยสารลง
“ยอม”
เทียนหลงตอบสั้นๆ แต่เมื่ออีกฝ่ายต้องการคำอธิบายเพิ่มเติม ชายหนุ่มจึงยอมบอกสิ่งที่ได้รู้มาให้กับหยวนเฟย
“ตรงข้อมือเหมือนจะมีรอยสัก”
“แก๊งเดียวที่ตีตราสัญลักษณ์คนในแก๊งแบบนั้นก็มีแค่...” หยวนเฟยหยุดชะงักไปเฉยๆ เพราะเท่านี้เขาก็ยังรู้ได้ แล้วเจ้านายที่เป็นคนเจรจาอีกล่ะ จะไม่รู้เชียวหรือว่าเป็นคนของแก๊งไหน
ไป๋หู่...
คำตอบนี้ผุดพรายขึ้นมาในหัวของทั้งคู่ชนิดเห็นตรงกัน
“นายลองไปตรวจสอบกล้องวงจรปิดแถวนั้นดู ต้องมีสักที่ที่พอจะจับภาพพวกมันได้”
คนเป็นลูกน้องพยักหน้ารับหงึกๆ “ครับท่านหลง” หยวนเฟยตอบแต่พอจะหันกลับไป ชายหนุ่มก็คิดได้ว่าเขาย
