“ทำไมเธอมานั่งตรงนี้เงียบๆ คนเดียว”
เสียงทักทายคุ้นหูดังมาจากทางด้านหลัง รวิสรายืดตัวนั่งตรง ปรายตามองร่างสูงใหญ่ที่อ้อมเดินมาหยุดยืนตรงหน้าเธอ
หญิงสาวถอนใจช้าๆ แล้วจึงตอบคนถาม “ฉันกำลังมองดวงจันทร์”
“ทำไม?”
คำถามสั้นๆ หลุดมาจากริมฝีปากหยักสวยของเขา เทียนหลงยังคงจ้องมองเธออย่างคาดคั้น
รวิสราเงยใบหน้ามองไปยังท้องฟ้า วันนี้เป็นคืนจันทร์แรม เลยทำให้พอเห็นดวงดาวกระจายเกลื่อนเต็มฟากฟ้า เธอนิ่งเงียบอยู่นานจนคนถามคิดว่าเธอจะไม่ตอบอะไรเสียแล้ว กระทั่งจะถามซ้ำอีกครั้ง หญิงสาวจึงเอ่ยออกมาด้วยน้ำเสียงกังวานใส แต่ทำให้คนถามถึงกับยืนนิ่ง ยากจะเอ่ยอะไรออกมาได้
“ฉันกำลังคิดว่า ไม่ว่ายังไงโลกใบนี้มันก็ไม่ได้มืดมนเสมอไป แม้ตอนที่ท้องฟ้ามืดมิดที่สุด แต่บนท้องฟ้าก็ยังมีดวงจันทร์ และดวงดาว” ไม่พูดเปล่า เจ้าหล่อนชี้มือไปบนฟากฟ้าเพื่อให้คนข้างกายมองตาม “มันเลยทำให้ฉันอดคิดไม่ได้ว่า อะไรที่ทำให้คุณคิ
