เทียนหลงเม้มริมฝีปากแน่น ปรายตามองผู้ช่วยคนสนิทด้วยสายตา เย็นชา ความไม่พอใจฉายชัดอยู่ในดวงหน้าและแววตา ทำให้คนถูกมองได้แต่ก้มหน้าลงด้วยไม่อาจประสานสู้สายตาของผู้เป็นเจ้านายได้
ชายหนุ่มเบือนหน้ามองร่างเล็กที่นอนทอดร่างบนเตียงใหญ่ ดวงตา คมหวานที่มักจะทอประกายวิบวับวาวราวกับดวงดาวไม่ว่าเจ้าหล่อนจะอยู่ในอารมณ์ใด บัดนี้เห็นเพียงเปลือกตาบางใสปิดสนิทราวกับตุ๊กตาไร้ชีวิตเสียจนคนมองอย่างเขาใจหาย
“ทำไมถึงต้องวางยาเธอ”
เทียนหลงถาม ความคุกรุ่นยังอยู่ในน้ำเสียงจนผู้ถูกถามสั่นสะท้าน
หยวนเฟยคลายริมฝีปากที่เม้มแน่นออก ก่อนจะยอมตอบคำถามนั้นด้วยน้ำเสียงที่เจือไปด้วยความรู้สึกอึดอัด “เธอพยศครับ พยายามจะหนี ผมถึงต้องใช้วิธีเด็ดขาด”
คำพูดนั้นบ่งบอกชัดว่าเขาจำใจต้องทำ คล้ายกับจะบอกแก่ผู้ฟังว่านี่คือวิธีการที่ดีที่สุดแล้ว
“เอาล่ะ...” มาเฟียหนุ่มโบกมือไล่อีกฝ่ายด้วยหมดหน้าที่ของหยวนเฟยแล้ว “นายไปได้ อย่า
