“ครับ!”
หยวนเฟยค้อมศีรษะลงรับ เขาไม่ได้ขยับไปไหน หากแต่ล้วงเอาเครื่องมือสื่อสารออกมาแล้วติดต่อเหล่าลูกน้องที่เตรียมการรออยู่แล้วบนชั้นสองของร้านอย่างรวดเร็ว
ทุกการเคลื่อนไหวของพวกเขาทำให้ลี่เซียนได้แต่มองอย่างสนใจ อันที่จริงเธอเริ่มรู้แน่แก่ใจแล้วว่า เผลอๆ คนทั้งร้านนี้น่าจะเป็นคนของเทียนหลงทั้งหมดนั่นแหละ แต่…นั่นไม่ใช่เรื่องที่เธอควรจะใส่ใจมากนัก สิ่งที่เธอควรจะใส่ใจในยามนี้เห็นจะเป็นสิ่งที่อยู่ตรงหน้าเธอต่างหาก!
ตุ๊บ!
ดวงหน้าของลี่เซียนถึงกับผิดสีไปนิดเมื่อเจอกับ ‘ใครบางคน’ ที่ถูกโยนมากองแทบเท้าของเธอ!
“ไอ้สารเลวนี่มันเป็นคนของเธอ” เทียนหลงชี้นิ้วไปยังคนที่เนื้อตัวแตกยับเพราะถูกทรมานมานานหลายวัน “ฉันเจอมันที่มาเก๊า และฉันคงไม่ต้องบอกต่อนะว่าเธอทำอะไรลงไปบ้าง”
น้ำเสียงของเขาเย็นชาผสานไปกับความกราดเกรี้ยวที่ซ่อนลึกอยู่ข้างในนั้น
ทว่าแทนที่เฟิงลี่เซียนจะสลด เธอกลับหันมาสบตาเขาไม่ม
