เทียนหลงละสายตาจากหน้าจอคอมพิวเตอร์ของตนเองทันทีที่ได้ยินเสียงครางแผ่วเบาดังมาจากร่างเล็ก ที่ตอนนี้ถูกย้ายมาอยู่บนห้องนอนของเขาหลังจากที่เธอจำเป็นต้องอยู่ห้องพักฟื้นจนกระทั่งเลือดหมดถุง จึงย้ายเธอกลับมายังห้องของเขาตามที่เธอเคยอยู่
ชายหนุ่มนั่งอยู่บนเตียงกว้างตอนที่คนเจ็บเริ่มขยับตัว เขายกเอา แล็ปท็อปเครื่องบางลงจากตัก ก่อนจะชะโงกหน้ามองหญิงสาวที่ตอนนี้ใบหน้า ของเธอเริ่มมีสีเลือดขึ้นมาบ้างแล้ว
“อือ…”
หญิงสาวครางในลำคออีกครั้ง เปลือกตาบางพยายามขยับปรือเพื่อต่อสู้กับความง่วงงุน เขามองแพขนตางอนดกหนาที่กะพริบถี่ๆ แล้วก็อดถามหญิงสาวไม่ได้
“ฟื้นแล้วอย่างนั้นเหรอ”
เธอเบิกตากว้างมองเขาทันที ดวงตาดำจัดคู่สวยมีประกายของความงุนงงที่เห็นเขาอยู่ข้างๆ เธอ “คุณ…”
หญิงสาวพูดได้แค่นั้นเทียนหลงก็เอ่ยขัดคนเจ็บขึ้นมาเสียก่อน “เป็นยังไงบ้าง”
คิ้วเรียวของเธอขมวดมุ่นเข้าหากัน เขาเห็นเธอขยับตัวเล็กน้อ
