สามชั่วโมงต่อมา
ส่วนใหญ่แล้วนอกจากร้านขายของกระจุกกระจิกน่ารักๆ และตระเวน ชิมโน่นชิมนี่ เธอกับเขาก็แทบไม่ได้แวะเข้าร้านแบรนด์หรูเลยสักแบรนด์เดียว มันเป็นความปกติและเรียบง่ายเสียจนเธอเพลิดเพลิน แม้จะอดขำไม่ได้ว่าคนที่สุดเนี้ยบ กินแต่อาหารหรูๆ จนมักจะห้ามไม่ให้เธอซื้อของกินข้างทางเพราะเกรงว่ามันไม่สะอาด ยังต้องยอมแพ้และยอมชิมขนมที่เธออยากกิน แน่นอนว่าเขาต้องเป็นคนจ่ายแทบทุกอย่างที่เธอซื้อ แต่โดยรวมแล้วเธอสนุกและมีความสุขมากนับตั้งแต่ออกจากบ้านมาเป็นเวลาหนึ่งเดือนเต็ม...
เมื่อเห็นว่าใกล้จะค่ำแล้ว ประกอบกับเธอยังไม่ได้หายดีพอจะมาเที่ยวเล่น รวิสราจึงขอกลับบ้านในที่สุด ซึ่งมาเฟียหนุ่มก็ตามใจเธอแต่โดยดี ขณะที่รวิสราอดชื่นชมบรรดาขนมแปลกๆ ที่เธอไม่เคยกินหรือเคยลองแล้วติดใจไม่ได้ สมองเธอเริ่มคิดแล้วว่าเธอจะซื้ออะไรไปฝากให้ใครทานดี สลับกับมองหลงเทียนหลงที่นั่งอยู่ ข้างกายอยู่เป็นระยะ
ท่านั่งของ
