เขามากินข้าวที่บ้านของเธอ ซื้อของกำนัลมาฝากบิดามารดาแทบทุกวันไม่เคยขาด บ้างก็มารับเธอไปกินข้าวด้วยกัน ตามโอกาส
เขาไม่ได้ล่วงเกินทำให้เธอต้องอึดอัดใจ ปานวาดจึงเริ่มที่จะคุ้นชินกับเขา
“พี่เชนพาปานมาที่คอนโดฯ ของพี่ทำไมคะ”
“มาทำอาหารกินกัน พี่อยากกินข้าวกับปานเป็นส่วนตัว”
“เอ่อ...” ปานวาดกัดปากตัวเอง
“ไม่เสียหายอะไรหรอก เรากำลังจะแต่งงานกัน พี่อยากทำกับข้าวให้เธอกิน” เขาอ้อน ทำเอาปานวาดใจอ่อนยวบ
“ก็ได้ค่ะ แต่ห้ามล่วงเกินปานนะคะ”
“ถ้าปานไม่ยินยอมพี่ก็ไม่บังคับ”
“ปานไม่ยอมแน่นอนค่ะ อย่ามาพูดจาหลอกล่อเสียให้ยากเลย”
“พี่รู้ แล้วก็ไม่คิดที่จะหลอกล่อด้วย ถ้าปานไม่ปล้ำพี่ก่อน พี่ก็ไม่บังคับขืนใจปานแน่นอน” เธอค้อนประโยคของเขา ใครจะไปปล้ำเขากัน
หลงตัวเองที่สุด!
ปานวาดได้เห็นฝีมือการทำอาการของเขาก็นึกทึ่ง เขาทำอาหารง่าย ๆ แต่กลิ่นหอมกรุ่น ข้าวผัดทะเลรวมมิตรคือเมนูที่เขากำลังทำอยู่
ร่างสูงท
