ครืด ครืด
เสียงโทรศัพท์คิมหันต์ดังขึ้นและปรากฏเบอร์ของคนที่ตัวเองกำลังนั่งรอบนรถอยู่ขึ้นมา พอรู้ว่าลิตาโทรมาก็ปัดหน้าจอรับสายทันที
(ลิตาเลิกแล้ว เฮียคิมหันต์อยู่…)
“รออยู่หน้าตึกที่เดิม” เขาพูดสวนลิตาขึ้น
(เดี๋ยวลิตาเดินไปหานะคะ)
หญิงสาววางสายและเดินออกมาหน้าตึกคณะที่มีคิมหันต์มารออยู่ ไหนตอนแรกบอกให้เธอโทรหาหลังจากเลิกกิจกรรม พอโทรหาคำตอบที่ได้รับคือเขารออยู่หน้าตึกคณะแล้ว
เขาตั้งใจมารับเธอตั้งแต่แรกหรือเปล่า?
เธอสะบัดไล่ความคิดที่เข้าข่ายหลงตัวเองออกไปจากหัว เขาอาจไม่อยากเสียเวลาขับรถมาอีกก็ได้เลยมารอรับ เธอเอื้อมมือเปิดประตูรถหรูของคิมหันต์ออก และก้าวเข้าไปนั่งข้างๆ เขาพร้อมกับดึงเข็ดขัดคาดลำตัวให้เรียบร้อย
“มารอนานแล้วเหรอคะ?”
“สักพักแล้ว” เขาตอบกลับเสียงเรียบ ก่อนจะเริ่มขับระออกจากบริเวณนี้
“เป็นอะไรรึเปล่าคะ?” ทำไมสีหน้าเขาดูไม่ค่อยดีเท่าไร มันดูตึงๆ เหมือนโกรธใครมา ปกติเ
