“ช่วงนี้เป็นอะไรรึเปล่าลิตา เจ้เห็นเราซึมๆ ไม่สดใสเหมือนเดิมเลย” เสียงเจ้นัตตี้เอ่ยถามลิตา ที่กำลังนั่งควงแก้วเครื่องดื่มไปมาอยู่ตรงเคาน์เตอร์บาร์คนเดียว
หลายวันมานี้ลิตาดูซึมๆ ไปจากเมื่อก่อนมากจนอดเป็นห่วงไม่ได้ อีกทั้งตอนทำงาน ลิตายังไม่ค่อยมีสมาธิจดจ่อกับลูกค้า ซึ่งเธอไม่ได้ต่อว่าอะไรลิตา เพราะเห็นว่าช่วงนี้เหมือนมีเรื่องไม่สบายใจ
“มีเรื่องอะไรที่ไม่สบายใจ เล่าให้เจ้ฟังได้นะ เจ้พร้อมรับฟังเรา”
“ขอบคุณเจ้นะคะ แต่ลิตาไม่มีอะไรจะเล่าให้เจ้ฟังหรอกค่ะ…”
“เรื่องคิมหันต์เหรอ?”
เธอชะงักแก้วเครื่องดื่ม ทำไมคนรอบข้างพอเห็นเธอเป็นแบบนี้มักพูดชื่อคิมหันต์ขึ้นมาราวกับรู้เรื่องด้วย พยายามเลี่ยงพูดถึงเขาหลายครั้ง แต่คนรอบข้างก็ยังพูดถึงเขาขึ้นมา
เธอหนีไม่พ้นเขาจริงๆ
“ทำไมถึงคิดว่าเป็นเขาล่ะคะ”
“ปกติเห็นอยู่กับคิมหันต์ตลอดเวลานิ อีกอย่าง ช่วงนึงที่ลิตาไม่มาทำงานที่ผับ เพราะคิมหันต์จ่ายค่าตัวล่
