สองปีผ่านไป_
"น้องเม็ดฝนทำอะไรอยู่คะ?" น้ำเสียงโทนอบอุ่นเอ่ยถาม ขณะที่ลูกสาววัยเกือบสองขวบนั่งระบายสีในห้องโถงใหญ่ ใบหน้าจิ้มลิ้มราวกับถอดแบบผู้เป็นพ่อตอนเด็กๆ
ส่วนลูกชายวัยเจ็ดเดือนกว่ากำลังคลานไปทั่วบ้าน โดยมีโมนิก้าวิ่งไล่ยิ่งกว่าจับปูใส่กระดก
"วาดน้องค่ะ"
"น่ารักจังเลยค่ะ" หมอตรีบอก แนบจูบใส่หน้าผากของเม็ดฝนด้วยความรู้สึกรัก ที่เปรียบเสมือนดวงใจแกร่งอีกดวง ช่างเรียบร้อยเฉกเช่นบิดายกเว้นพายุที่มีนิสัยราวผู้เป็นแม่
"ปวดขาไปหมดแล้วนะเนี้ย จับได้นะจะตีให้เข็ด" โมนิก้าบ่น เธอไม่น่าอุ้มลูกชายออกมาเล่นนอกแถบกั้นสำหรับเด็ก จนป่านนี้ก็คลานได้เร็วอย่างกับวิ่งเป็น
"ใจเย็นๆ สิครับคุณแม่ พายุอยู่ในวัยกำลังอยากรู้ ไม่แปลกหรอกที่เขาอยู่ไม่นิ่ง" ใจนึงก็ขำภรรยารัก แต่อีกใจก็สงสารที่เธอยอมเสียสละมาทำหน้าที่แม่บ้านคอยดูแลลูกสองคนอย่างดี
"โมกลัวพายุเจ็บอีก"
"เราทำที่รอบบ้านสำหรับเด็กๆ หมดแล
