ครืน~ ครืน~
มือบางล้วงเอาโทรศัพท์มือถือขึ้นมา พบว่ามันแจ้งเตือนเป็นเบอร์หมายเลขของหมอตรี ขณะที่รอบด้านเสียงดนตรีดังครึกครื้น จนมือบางอีกข้างต้องยกขึ้นกุมกลบเสียง
"ว่าไง?" เสียงใสถาม
"คุณจะกลับตอนไหนครับ อย่าลืมนะว่าต้องทานยา"
"ใช่ลืมเลย..แต่ดื่มไวน์ไปแล้วนะหลายแก้วด้วย" เธอรีบโบกมือไม่ให้พนักงานเข้ามารินเทเครื่องดื่ม ทำผู้เป็นพี่ด้านข้างตามใจน้องสาว
"คุณอยู่ที่ไหนครับ เสียงดนตรีดังขนาดนี้ คงไม่ใช่ร้านอาหารละมั้ง" ปลายสายเริ่มมีน้ำเสียงตำหนิ
"พี่ชายฉันบอกว่าเป็นร้านคนรู้จักน่ะ แต่นายอย่าเพิ่งนอนนะ กำลังจะกลับแล้วกลัวไม่มีคนเปิดประตูให้"
"น่าดีใจนะครับ"
"นายหมายความว่าไง" ถึงฝ่ายพี่ชายจะเงียบตลอดการฟังเสียงสนทนา ยกเว้นในความคิดที่ซ่อนเอาไว้ไม่ให้ใครรู้
"งั้นเดี๋ยวผมรอนะครับ"
"ฉันต้องกลับแล้ว" พอวางสายสนทนาเธอรีบบอกทางวินเนอร์ ยังดีที่ปอร์เช่ติดไปดูลูกค้าหลังมาคุยกันได้ไม่กี
