วันต่อมา_
ในบรรยากาศเป็นส่วนตัวของห้องผู้ป่วยวีไอพี ผู้เป็นพี่ชายยังนั่งนิ่งเฝ้าข้างเตียงไม่ห่าง โดยมีหมอตรีคอยตรวจอาการอยู่ตลอด
"ทุกอย่างดีขึ้นแล้ว" เดลต้าบอกทางวินเนอร์ให้วางใจ
"ก็ขอให้เป็นอย่างนั้น"
"....." หมอหนุ่มทำหน้าที่อย่างเงียบๆ เขาคุ้นเคยใบหน้าของวินเนอร์ แต่จำไม่ได้ว่าเห็นผ่านๆ จากที่ไหน แน่นอนว่าอีกฝ่ายไม่ใช่บุคคลธรรมดา
"หื้ม..." คนบนเตียงพึมพำเสียงเบา แม้เปลือกตาคู่สวยยังปิดสนิท
"โมนิก้า! ได้ยินเสียงพี่ไหม?" วินเนอร์รีบลุกไปข้างเตียง
"เป็นไงบ้าง ตื่นขึ้นมาบบอกอาการก่อน" เดลต้าพูด
"หื้ม...มาทำไมกันเยอะแยะ!" ทันทีที่รับรู้ถึงความน่ารำคาญ โมนิก้ารีบลืมตามองผู้คนรอบเตียง ที่รบกวนการพักผ่อนของเธอ
"คุณ..." หมอตรีรีบเข้าหา ใจแกร่งมันกระตุกยวบ เมื่อสิ่งแรกที่เขาพบคือความว่างเปล่าในดวงตาคู่กลม เวลาเหลือบมองหน้ากัน
"ฉันเป็นอะไรเหรอ! อย่าบอกนะว่าที่ตกรถคืนนั้น แล้วเจ็
