เช้าวันต่อมา…
ครืดดด~
เสียงโทรศัพท์ของคนตัวสูงที่หลับลึกดังขึ้น ทำเอาเจ้าของใบหน้าหล่อเหลาค่อย ๆ ลืมตาขึ้นมาคว้าโทรศัพท์ราคาแพงเข้ามากดรับสาย
“ครับ…”
(ลูกชายสุดหล่อของหม่ามิ้ วันอาทิตย์จะมาหาหม่ามิ้ไหมคะ)
“ผมต้องดูก่อน”
(ดูก่อนทีไร ไม่มาทุกที) คนตัวสูงที่ได้ยินเสียงงอแงของคนเป็นแม่ก็เงียบเหมือนทุกครั้งอย่างไม่รู้จะตอบกลับยังไง หากเผลอรับปากไป แล้วไม่ได้ไป อีกคนจะต้องงอนอีกเป็นแน่ ซึ่งในตอนนั้นเอง
(โทรหาใคร) เสียงทุ้มคุ้นเคยของคามิลก็ดังแทรกขึ้นมา
(ผู้ชายค่ะ) ไลลาตอบด้วยท่าทีติดกวน คามิลจึงเอื้อมมือหยิบหน้าจอโทรศัพท์ดู ก่อนจะพบว่าเป็นลูกชายตัวเอง
(ไปงอแงอะไรลูกแต่เช้า)
(งอแงอะไร ไลลาแค่คิดถึงลูก)
(โกรธอะไรพี่อีก)
(ไลลาแค่อยากได้กระเป๋าอีกใบ)
(พี่ก็ไม่ได้ว่าอะไร)
(แต่พี่คามิลไม่ให้บัตรไลลา)
(พี่ไม่ได้ไม่ให้ เราเข้าใจพี่ผิดแล้ว…ไม่ต้องไปงอแงใส่ลูกเลย มานี่) จากนั้นปลายสายก็ตัดไ
