“สวัสดี...ลีย่า”
“สวัสดีค่ะ...คุณซาโลมอน”
ลียาอึกอักแต่นงลักษณ์กลับไม่เห็นความผิดปกติ หญิงวัยกลางคนเข้ามายืนข้างหลานสาวและยิ้มแหยให้ชายหนุ่มหน้าตาหล่อเหลา
“คะ...คุณซาโลมอน...จะรับเครื่องดื่มร้อน ๆ ก่อนสักหน่อยไหมคะ กาแฟสักแก้วหรือว่า...ชาร้อนๆ”
“กาแฟสักแก้วก็ได้ครับ”
เขายิ้มแต่แววตาเหี้ยมเกรียมดุดันจนลียายิ่งเสียขวัญเมื่อป้าของหล่อนเหลียวหลังเข้าครัว เวลานั้นเองไคโรก็เปลี่ยนน้ำเสียงรื่นหูเป็นกระด้าง
“ลีย่า...คุณหนีผมมาอยู่ที่นี่เองเหรอ”
“ฉันไม่ได้หนีนะคะ ฉันแค่กลับมา...หาป้าก็เท่านั้น”
“แต่คุณยังทำงานให้ผมไม่เรียบร้อย ไม่เป็นไปตามข้อตกลงที่เราสัญญากันไว้”
“ไคโร...ขอร้องเถอะนะคะ...อย่าเสียงดังได้ไหม ฉันยังไม่ได้บอกให้ป้ารู้เรื่อง...ของเรา”
“แต่คุณกล้าหนีผมมา...ให้ตายเถอะ! คุณกล้ามาก และผมคิดว่าต้องตอบแทนคนผิดสัญญาให้สาสม”
ลียาได้ยินเสียงเขาขบกราม หล่อนเย็นเยือกไปหมด มือสั่นจนหยิบ
