มาเฟียหวงรักเมียบำเรอ

จุดเริ่มต้น...1

“อย่าเรียกรถพยาบาล พาผมไปที่ที่ปลอดภัยก็พอ” หวังชิงหลงเอ่ยออกมาด้วยความเจ็บปวด ดูเหมือนว่าแผลของเขามันจะไม่ปราณีเขาสักนิดเลย มันทวีความเจ็บปวดขึ้นเรื่อยๆ ส่วนเลือดที่เขาพยายามเอามืออีกข้างกดมันไม่ให้ไหลออกมาก็ดูเหมือนว่ามันจะไหลออกมามากขึ้นเรื่อยๆ นั่นก็เพราะว่าเรี่ยวแรงของเขามันเริ่มอ่อนลงเพราะว่าอาการบาดเจ็บของเขา ทำให้แรงกดของเขาไม่สามารถห้ามเลือดได้อีกต่อไป

“ที่ไหนล่ะที่ที่ปลอดภัย ทำไมคุณไม่ยอมไปโรงพยาบาล” นับดาวแหวออกมาด้วยความไม่พอใจ เขาไม่กลัวว่าตัวเองจะตายเลยเหรอ ทำไมเขาถึงต้องให้เธอพาไปที่ปลอดภัย หรือว่าเขาเป็นคนไม่ดี นี่เธอพลาดอะไรหรือเปล่าที่เธอเผลอไปสงสารคนอย่างเขา

“ผมไปโรงพยาบาลไม่ได้ ผมต้องการที่ปลอดภัยเท่านั้น แต่ถ้าคุณไม่ช่วยผมก็เดินไปจากตรงนี้ ถือว่าผมไม่เคยขอร้องคุณ” ด้วยความที่แป็นมาเฟียมาตั้งแต่จำความได้ การขอร้องใครสักคนมันเป็นเรื่องที่เขาไม่เคยคิดจะทำ ถ้าวันนี้เขาไม่อยู่ในสภาพนี้ เขาไม่มีทางขอร้องคนแปลกหน้าอย่างเธอเพื่อช่วยเขา

“นี่คุณเป็นอะไรของคุณไปทำความผิดอะไรมาสินะ ถึงไม่ยอมให้ฉันโทรเรียกรถพยาบาล” นับดาวเอ่ยออกมาด้วยความโมโห จะตายแล้วก็ยังจะหยิ่งอีก ถ้าเธอไม่ช่วยห้ามเลือดให้กับเขามีหวังเลือดหมดตัวแน่ๆ แล้วคนอย่างเธอมันก็ทำใจเดินจากไปไม่ได้ด้วยสิ นับดาวนึกโกรธตัวเองจริงๆ เธอทำไมหนีไปจากตรงนั้นไม่ได้

ส่วนหวังชิงหลงก็พยายามหยัดกายยืนขึ้นอีกครั้ง สายตาที่คมกริบดุจเหยี่ยวของเขา มองตรงไปข้างหน้า ไม่เห็นว่าเธออยู่ในสายตาของเขาอีกแล้ว ในเมื่อไม่ช่วยก็ไม่เห็นประโยขน์อะไรที่คนอย่างเขาจะต้องเสวนากับคนอย่างเธอ

“ถามทำไมไม่ตอบ แล้วจะเดินไปไหน” นับดาวตะคอกเขา แต่ทว่าร่างสูงกลับไม่ไหวติง เขายังพยายามเดินอย่างโซซัดโซเซเพื่อที่จะพาตนเองไปในที่ที่ปลอดภัย หากเขามีมือถืออยู่เขาก็คงเรียกใครมาช่วยได้ แต่มือถือของเขามันหล่นหายไประหว่างที่เขาหลบหนีพวกมัน เขาก็เคยไม่สามารถขอความช่วยเหลือใครได้ ส่วนเธอเมื่อหมดประโยชน์แล้ว คนอย่างเขาก็จะไม่เอามาใส่ใจ ให้เป็นเพียงแค่คนผ่านทางเท่านั้น อย่าได้ไปให้ค่าอะไร