ตอนที่ 2 เดินหน้าจีบ

1284 Words

ติ้ง! เสียงเตือนข้อความดังขึ้น คริมาเห็นการแจ้งเตือนที่หน้าจอจึงรู้ว่าใครส่งมา พี่คิน : เป็นยังไงบ้างครับ..ยังเจ็บอยู่มั้ย ครีม : ค่อยยังชั่วแล้วค่ะ พี่คิน : สติ๊กเกอร์โอเค พี่คิน : น้องครีมทานข้าวหรือยังครับ ครีม : ทานแล้วค่ะ พี่คิน : ฝันดีนะครับ..พี่ไม่กวนแล้ว ครีม : ค่ะ คริมาพึ่งจะได้ทานข้าวเมื่อตอนสองทุ่มนี่เอง เมื่อเธอเดินมาถึงบ้านไม่มีใครถามเธอสักคนว่าขาเธอไปโดนอะไรมา มีแต่คนถามว่าทำงานบ้านหรือยัง? ทำกับข้าวหรือยัง? ขนาดขาเธอเจ็บเธอก็ยังต้องทำทุกอย่าง กว่าจะเสร็จเวลาก็ล่วงเลยไปจนเกือบจะสองทุ่ม เธอรีบทานข้าวแล้วเข้าห้องทันที ผับชื่อดังแห่งหนึ่ง “เฮ้ย! ไอ้คินเป็นไงบ้างวะมึงเรื่องน้องครีมคนสวยถึงไหนแล้ว” คีตะเอ่ยถามออกไป “กูแอดไลน์เรียบร้อยละ” พูดจบชายหนุ่มก็โชว์หน้าจอแชทที่คุยกับหญิงสาว “มึงแม่งโคตรเจ๋ง..แค่วันแรกมึงทำได้ไงวะ?” เสียงของอาทิตย์วราเอ่ยออกมาด้วยน้ำเสียงตื่นเต้น “กูมีวิธีของกู..มึงอย่ารู้เลย” อนาคินยิ้มอย่างมีเลศนัย และแล้วค่ำคืนนี้ก็จบลงด้วยหนุ่มหล่อทั้งสามควงสาวสวยกลับคอนโดมิเนียม ส่วนธาวินทร์คืนนี้ชายหนุ่มไม่ได้มาเพราะต้องอยู่กับแฟนสาว หลังจากวันนั้น อนาคินก็ส่งข้อความหาหญิงสาวทุกวัน แม้ว่าข้อเท้าของเธอจะหายดีแล้วก็ตาม ช่วงที่เธอยังเจ็บข้อเท้าอยู่ อนาคินอาสาไปรับไปส่งหญิงสาว ระหว่างบ้านกับมหาวิทยาลัยทุกวันจนข้อเท้าของเธอหายดี หลังจากนั้นเธอก็ไม่ยอมให้เขาไปรับไปส่งอีกเลย แต่ อนาคินก็ยังคงส่งข้อความหาเธอทุกวัน ทุกชั่วโมง เขาคุยกับเธอทุกวันจนเธอรู้สึกแปลกๆ และเขายังขอให้เธอเรียกเขาว่า พี่คิน และเรียกแทนตัวเธอเองว่า ครีม อีกด้วย ครีม : พี่คินคะ ครีมถามอะไรอย่างหนึ่งได้มั้ยคะ พี่คิน : ได้ครับ น้องครีมจะถามอะไรพี่เอ่ย ครีม : ทำไมพี่คินถึงยังไม่เลิกคุยกับครีมอีกคะ ข้อเท้าครีมก็หายแล้ว พี่คิน : ก็พี่จีบน้องครีมอยู่ไงครับ ครีม : อ่อ พี่คิน : พี่รู้สึกชอบน้องครีม พี่ขอจีบน้องครีมได้มั้ยครับ ครีม : เอ่อ..ครีมไม่รู้ค่ะ พี่คิน : ถ้างั้นพี่จะถือว่าน้องครีมไม่ได้ปฏิเสธพี่นะครับ ครีม : สติ๊กเกอร์อมยิ้ม พี่คิน : พี่ต้องเข้าเรียนแล้ว เดี๋ยวพี่โทรหานะครับ ครีม : ค่ะ หลังเลิกเรียน พี่คิน : น้องครีมว่างมั้ยครับ ครีม : ก็ว่างค่ะ ครีมกำลังจะกลับบ้าน พี่คิน : ไปหาอะไรอร่อยๆ ทานกันมั้ย ครีม : ได้ค่ะ พี่คิน : เดี๋ยวพี่ไปรับนะครับ ครีม : สติ๊กเกอร์โอเค หลังจากนั้น อนาคินก็ไปรับคริมาที่ตึกคณะอักษรศาสตร์ เขาพาเธอไปร้านเบเกอรี่ชื่อดังร้านหนึ่ง ขนมที่นี่ขึ้นชื่อมากเธอไม่มีโอกาสได้มาเพราะเบเกอรี่ของร้านนี้ราคาแพงมาก “น้องครีมอยากทานอะไรครับ?” อนาคินเอ่ยถามหญิงสาวเมื่อพนักงานนำเมนูของร้านมาให้ “เอ่อ..พี่คินสั่งเลยค่ะ ครีมกินอะไรก็ได้ค่ะ” จากนั้นชายหนุ่มจึงสั่งเค้กที่เป็นเบสเซลเลอร์ของร้านมาสองชิ้นพร้อมกับน้ำผลไม้สำหรับหญิงสาว ส่วนเขาสั่งกาแฟ ไม่นานนักพนักงานนำอาหารมาเสิร์ฟ “เค้กนี้อร่อยมากเลยนะ..น้องครีมลองชิมดูสิครับ” “อ่อค่ะ” หญิงสาวหยิบช้อนเล็กตักเค้กเข้าปาก อืมม..อร่อยจริงๆ ด้วย อร่อยมาก ครีมก็อร่อย ไม่หวานจนเกินไป ไม่เลี่ยน เนื้อเค้กนุ่มละมุนลิ้น ชายหนุ่มเห็นหญิงสาวหลับตาพริ้มเหมือนตกอยู่ในภวังค์ เขาทำหน้าแสยะยิ้มก่อนจะเอ่ยออกมา “น้องครีมครับ..น้องครีมเป็นอะไรหรือเปล่าครับ?” “อ่อ..ไม่เป็นไรค่ะ คือเค้กมันอร่อยมากๆ เลยค่ะ ครีมไม่เคยกินเค้กที่ไหนอร่อยเท่าที่นี่มาก่อนเลยค่ะ” หญิงสาวสะดุ้งเพราะเสียงเรียกของชายหนุ่มก่อนจะตั้งสติตอบออกไป “อร่อยก็กินเยอะๆ นะครับ” พูดจบชายหนุ่มก็ตักเค้กตรงหน้าตัวเองเข้าปาก เขาเขี่ยครีมไว้ข้างๆ แล้วกินแต่เนื้อเค้ก “พี่คีไม่กินครีมเหรอคะ?” หญิงสาวเอ่ยถามเมื่อเห็นว่าอนาคินกินแต่เนื้อเค้ก “ครับ..พอดีพี่ชอบกินเนื้อเค้กน่ะ ครีมมันเลี่ยนๆ พี่ก็เลยไม่ค่อยชอบ” เขาอยากกินครีมที่นั่งอยู่ตรงข้ามกับเขาตอนนี้มากกว่า คงจะหอมหวานน่าดู แค่คิดชายหนุ่มถึงกับลอบกลืนน้ำลายลงคอ “งั้นครีมขอนะคะ” ไม่รอให้เจ้าตัวอนุญาตหญิงสาวใช้ช้อนของตัวเองไปตักเอาครีมในจานเค้กของชายหนุ่ม จนเขาตกใจเล็กน้อย “เอ่อน้องครีมมันจะดีเหรอครับ..น้องครีมไม่รัง..” ยังไม่ทันพูดจบหญิงสาวก็แทรกขึ้นมา “ไม่เห็นเป็นไรเลยค่ะ..พี่คินยังไม่ได้กินสักหน่อยแค่เขี่ยไว้ข้างจานเฉยๆ” “พี่ดีใจนะ..ที่น้องครีมไม่รังเกียจพี่” ชายหนุ่มคลี่ยิ้มออกมา คริมาหน้าร้อนผ่าวขึ้นมา เธอส่งยิ้มหวานให้ชายหนุ่ม หลังจากนั้นอนาคินก็ไปส่งหญิงสาวที่บ้าน เธอให้เขาส่งที่เดิมทุกครั้ง เขาจึงไม่รู้ว่าบ้านของเธออยู่หลังไหน ตอนนี้เวลาผ่านไปหนึ่งเดือนแล้ว อนาคินคิดว่าหญิงสาวเริ่มมีใจให้เขาไม่มากก็น้อย ระยะหลังเขาชวนเธอไปไหนมาไหน เธอไม่เคยปฏิเสธ ตั้งแต่ที่เขาบอกว่าจะจีบเธอ เธอก็เริ่มเปิดใจให้เขามากขึ้น เขาและเธอคุยกันทุกวัน เขาคอยดูแล เทคแคร์ เอาใจใส่หญิงสาวราวกับว่าเธอเป็นแฟนที่เขารักมาก เขาจะคอยถามเธอตลอดว่าตอนนี้เธอใจอ่อนให้เขากี่เปอร์เซ็นต์แล้ว ซึ่งคำตอบมันก็เพิ่มขึ้นเรื่อยๆ วันหนึ่งขณะที่อนาคินพาคริมาไปเดินเล่นที่สวนสาธารณะ เขาเอ่ยถามเธออีกครั้ง “ครีมครับ..ตอนนี้ให้พี่กี่เปอร์เซ็นต์แล้ว” “อืม..” หญิงสาวทำท่าคิดก่อนจะตอบออกมา “เก้าสิบห้าเปอร์เซ็นต์ค่ะ” “ว้า! พี่คิดว่าจะร้อยแล้วซะอีก” ชายหนุ่มทำหน้าผิดหวังแบบไม่จริงจังนัก จนหญิงสาวส่ายหัวออกมาเบาๆ “พี่คินท้อแล้วเหรอคะ..พี่คินไปจีบคนอื่นก็ได้นะคะ ครีมไม่ว่าหรอก” “พี่จะไปจีบคนอื่นได้ยังไงล่ะ..คนที่พี่ชอบอยู่ตรงหน้าพี่แล้ว ยังไงพี่ก็จะรอวันที่ครีมให้พี่ร้อยเปอร์เซ็นต์นะครับ” “สาวๆ พี่คินมีตั้งเยอะแยะ ทำไมพี่คินถึงอยากคบกับครีมล่ะคะ?” หญิงสาวถามออกไปด้วยรู้กิตติศัพท์ของชายหนุ่มดี “ก็ครีมน่ารัก นิสัยดี พี่ชอบครีมตั้งแต่ที่พี่เจอครีมวันแรกเลยนะ..รู้มั้ย?” “จริงเหรอคะ?” หญิงสาวทำหน้าแปลกใจ วันนั้นคือวันที่เขาเกือบจะขับรถชนเธอ “จริงครับ” คำตอบของชายหนุ่มทำให้คริมาอายม้วนจนหน้าแดง ตอนนี้หัวใจของเธอมันกำลังเต้นแรงเหลือเกิน ที่ผ่านมาเธอไม่เคยรู้สึกแบบนี้กับใครมาก่อน อาจเป็นเพราะเธอปิดกั้นตัวเองจากคนภายนอก ทำให้ทุกคนมองว่าเธอหยิ่ง อนาคินเข้ามาทำให้หัวใจดวงน้อยๆ ของเธอต้องสั่นคลอน

Free reading for new users

Scan code to download app

App Store Google Play

Facebookexpand_more