หลังจากที่อนาคินกลับไป คริมายังนั่งร้องไห้อยู่ที่เดิม ภาพเหตุการณ์ต่างๆ หลั่งไหลเข้ามา ทั้งความสุขที่เธอเคยได้รับจากเขาในช่วงเวลาสั้นๆ และความทุกข์แสนสาหัสที่เขาฝากไว้ให้เธอจนถึงทุกวันนี้ ในเมื่อความทรงจำของอนาคินกลับมาแล้ว และเขาก็รู้แล้วว่าอนาลินคือลูกสาวของเขา เธอคงไม่สามารถอยู่ที่ไร่แห่งนี้ได้อีกต่อไป เธอต้องพาลูกหนีไปจากที่นี่ คิดได้ดังนั้น คริมารีบกลับเข้าไปในบ้าน เก็บเสื้อผ้า และของที่จำเป็น เธอต้องพาลูกสาวของเธอไปจากที่นี่ แต่ตอนนี้มันก็ดึกมากแล้ว คงต้องรอให้รุ่งสางก่อน ช่วงนั้นคนน่าจะไม่พลุกพล่าน ลำพังตัวเธอเองคนเดียวเธอไปตั้งนานแล้ว แต่นี่มีลูกสาวตัวน้อยด้วย เธอไม่อยากพาลูกไปลำบากในตอนกลางค่ำกลางคืน เพราะชีวิตของเธอคงไม่โชคดีเป็นครั้งที่สองแน่
คริมานั่งรอจนรุ่งสาง เธอปลุกลูกสาวตัวน้อยให้ตื่น เด็กน้อยงัวเงียตื่นขึ้นมาก่อนเสียงเล็กๆ จะเอ่ยถาม
“แม่ต๋า จาปายหนายค้า”
“เราต้องไปจ
