“ดีขึ้นไหม?”
เจ้าของห้องนั่งมองฉันดื่มนมสดร้อนเงียบ ๆ ที่ปลายเตียง สายตาก็จ้องมองด้วยความเป็นห่วง กว่าที่ฉันจะมานั่งอยู่ตรงนี้ได้ ต้องวุ่นวายเข้าออกโรงพักเป็นว่าเล่น ไหนจะต้องเข้าไปตรวจร่างกายที่โรงพยาบาลอีกด้วย โชคดีที่ฉันไม่เป็นอะไรมาก มีแค่รอยช้ำตามข้อแขน คงเกิดจากตอนที่ฉันขัดขืนและตอนที่พวกมันจับตรึงไว้กับเตียง
“ค่ะ”
ฉันพยักหน้ารับเบา ๆ พร้อมกับวางแก้วนมอุ่นลง
“ขอบคุณนะคะที่มาช่วยหนู แล้วก็... ขอโทษจริง ๆ ที่ทำให้วุ่นวาย”
ฉันยกมือพนมที่อกอย่างรู้สึกผิด แต่เขากลับไม่ได้มีท่าทีโกรธเคืองฉันเลย จะโกรธก็แต่ไอ้พวกสี่เดนนรกนั่น ที่เขากำชับกับตำรวจซ้ำ ๆ ว่าให้จัดการขั้นเด็ดขาด
“บอกคุณอายัง”
“ยังค่ะ เฮียอย่าบอกพ่อนะคะ!”
“ทำไม?”
อีกฝ่ายเลิกคิ้วถามอย่างไม่เข้าใจ เพราะนี่เป็นเรื่องใหญ่มาก
“อลิซไม่อยากให้พ่อเป็นห่วงน่ะค่ะ”
นี่เป็นอีกเหตุผลหนึ่งเท่านั้น แต่เหตุผลหลักคือฉันกลัวว่าพ่อฉันจะ
