เช้าวันต่อมา...
ฟ้าคราม....
"อืมมมมมม" ผมนอนเอามือควานหาคนที่ผมกกกอดอยู่ตลอดทั้งคืนแต่ก็หาไม่เจอ ผมลืนตาขึ้นมาทันทีแล้วเรียกหาข้าวสวย
"สวย สวยครับ" ผมเรียกหาเธอเพราะคิดว่าเธออาจจะกำลังอาบน้ำอยู่ก็ได้ แต่ไม่มีเสียงตอบรับอะไรกลับมามีเพียงความเงียบเท่านั้นก่อนที่สายตาจะหันไปเห็นร่องรอยต่างๆที่ผ้าปูที่นอนที่มันทำให้รู้ว่าเรื่องเมื่อคืนไม่ใช่ความฝันผมกับข้าวสวยเรามีอะไรกันแล้ว แล้วตอนนี้เธออยู่ที่ไหน หรือเธอกลับห้องไปแล้วหรือเปล่าคิดได้แบบนั้นผมก็รีบขยับตัวลุกขึ้นทันที
"แหวนหายไปไหน??" ผมที่เพิ่งสังเกตว่าที่นิ้วของผมแหวนหมั้นได้หายไปผมลองมองไปรอบๆเตียงเพราะคิดว่ามันอาจจะหลุดแล้วตกอยู่แถวๆนี้ทั้งที่มันไม่น่าจะหลุดออกมาได้ง่ายๆแต่ผมหาเท่าไหร่ก็หาไม่เจอ จนมาเจอกระดาษแผ่นนึงวางอยู่ที่โต๊ะหัวเตียง ลางสังหรณ์อะไรบางอย่างมันทำให้ผมรีบหยิบมันขึ้นมาอ่านแทบจะทันที ขออย่าให้เป็นอย่างที่ผมคิดเลย
พี่ฟ้
