“ถ้ามันเป็นอย่างนั้นจริงๆ ต่อไปนี้มึงต้องระวังตัวด้วยนะเว้ย มีอะไรไม่ชอบมาพากลก็ให้รีบโทรหากู กูเป็นห่วงมึงนะ” ปิยฉัตรเอ่ยบอกอีกฝ่ายด้วยท่าทางขึงขังและจริงจังแบบสุดๆ
“ขอบใจมึงมากนะไอ้ปี่ที่คอยอยู่เคียงข้างกูเสมอมา ตั้งแต่เราคบเป็นเพื่อนกันมาไม่มีวันไหนเลยว่ะที่กูจะต้องอยู่อย่างเดียวดายในเวลาที่ทุกข์ใจที่สุด”
“อือ…ก็เราเป็นเพื่อนกันนี่นา เวลาที่กูไม่มีใคร เป็นตัวน่ารังเกียจของทุกคน ก็มีแต่มึงที่เดินเข้ามาขอเป็นเพื่อน อย่างนี้จะให้กูทิ้งมึงได้ลงคอได้ยังไง” เจ้าของใบหน้าแดงระเรื่อเอ่ยอย่างกระท่อนกระแท่นเพราะนึกขัดเขินกับน้ำคำคล้ายเยินยอ แล้วก็ต้องสะดุ้งน้อยๆ เมื่ออีกฝ่ายโผเข้ากอด แล้วพร่ำขอบคุณ
“ถ้าเลิกดราม่าแล้วก็ปล่อยกูเถอะว่ะ ทำอะไรหญิงๆ แบบนี้กูขนลุก” ท่าทางสยดสยองเกินพอดี แถมยังดันเธอออกจากอ้อมกอดทำให้ธารธาราหลุดขำออกมา เห็นเพื่อนสาวยิ้มได้ปิยฉัตรก็ค่อยเบาใจ เพราะเวลาใดก็ตามที่ธารธ
