“ไม่มีอะไรหรอก ผมแค่ไม่อยากทำงานถวายชีวิต แล้วไม่มีเวลาเฝ้ามองดูการเจริญเติบโตของลูกก็เท่านั้นแหล่ะ” ชายหนุ่มตอบตามจริง
“แล้วความสุขของหมอล่ะคะ” พิมพิชชายังไม่ยอมเรียกพี่ภูตามที่เขาต้องการ
“ความสุขของผมก็คือคุณกับลูก แค่เห็นคุณทั้งสองมีความสุข แค่นั้นผมก็มีความสุขแล้ว อ้อ...อย่าลืมสิต้องเรียกว่าพี่ภู” ชายหนุ่มเอ่ยซึ้ง ในขณะที่หญิงสาวก็แอบน้ำตาคลอด้วยความซาบซึ้ง แต่เขาก็ยังไม่ลืมสิ่งที่เขาต้องการได้จากเธอ นั่นก็คือการเรียกเขาว่าพี่ภูนั่นเอง
“ค่ะพี่ภู” ไม่มีเหตุผลใดที่พิมพิชชาจะปฏิเสธการให้ความสุขกับเขาอีกแล้ว ในเมื่อเขายอมทิ้งสิ่งที่เขารักเพื่อเธอและลูก เพราะฉะนั้นเวลาที่เหลือของเธอต่อจากนี้ เธอขอทุ่มเทและมอบความสุขให้เขาตลอดไป
“น่ารักมากครับคุณแม่” ชายหนุ่มรั้งร่างอุ้มอ้ายเช้ามาในอ้อมแขนของเขา
“อุ๊ย...ทำไมมันเหมือนมีน้ำไหลออกมาที่ขาพิมล่ะคะ” พิมพิชชากล่าวแทรกขึ้นมาด้วยความตกใจ ก่อนที่
