เช้าวันต่อมา_
"เมื่อคืนลูกมาตั้งแต่เมื่อไหร่เซนโซ่ แล้วกลับมาได้กินอะไรไหม" โมอาหันบอกทางลูกชาย ตอนทุกคนลงมาร่วมโต๊ะอาหารเช้า
"กินจนอิ่ม"
เคล้ง~ ช้อนในมือบางร่วงแบบไม่มีสาเหตุ ทุกคนรีบเหลียวหันตามเสียง
"ขอโทษค่ะ" เสียงใสบอก เธอรีบก้มหน้าก้มตาตอนพบนัยน์ตาคมมองมาอย่างสื่อความหมาย แล้วกระตุกยิ้มมุมปากสนุก
"บลายธ์เป็นอะไรล่ะลูก ดูจิตใจไม่ค่อยอยู่กับเนื้อกับตัวเลยนะ" เอมม่าถามลูกสาวด้านข้าง
"บลายธ์ต้องนอนน้อยแน่ๆ" มือเล็กยกนวดขมับ เธอจะเอาตัวรอดจากเซนโซ่อย่างไร เวลานี้เขาเหมือนจะปั่นประสาทเธอซะมากกว่า
"แล้วทำอะไรอยู่ไม่ยอมนอน" สองมือหนาประสานกัน ให้คางสากค้ำจ้องไปยังใบหน้าจิ้มลิ้มโดยตรง ไม่สนใจว่าบุพการีกำลังสงสัยพฤติกรรมเขา
"คะคือ....." ใจดวงน้อยเต้นตึกตัก เกิดอาการกระอักกระอ่วนกลืนน้ำลายไม่ลงคอ
"ช่วงนี้ติดเล่นโทรศัพท์ไปหรือเปล่า แม่ว่าพักบ้างนะบลายธ์" เอมม่าบอก
"อ้อใช่ค่ะ
