“เหมือนกับยิงตุ๊กตาน่ะเหรอคะ คนที่ยิงไม่ถูกก็อยากแก้มือ ยิงจนเสียเงินให้เจ้าของร้าน”
“ใช่ มันก็เป็นการพนันอย่างหนึ่ง ดึงดูดให้คนอยากเล่นแล้วเจ้ามือหรือเจ้าของตู้ก็รวยไปโดยปริยาย และคนที่หลอกได้ง่ายๆ ก็คือเด็กๆ”
เธอมองสติ๊กเกอร์ที่แปะตรงกระดาษอันใหญ่ๆ และเรียงเบอร์จากหนึ่งถึงร้อย ตรงนั้นเด็กๆ เข้าไปเล่นกันเยอะ เพราะอยากได้ของชิ้นใหญ่ที่ติดล่อตาล่อใจเอาไว้ เลยซื้อไม่หยุดจนพ่อแม่ผู้ปกครองต้องปราม เด็กบางคนลงไปนอนดิ้นพราดๆ ที่โดนขัดใจเพราะอยากหยิบเบอร์อีก อยากได้ของรางวัลชิ้นใหญ่ เนื่องจากคิดว่าตัวเองต้องได้สักชิ้น
“มองตาเป็นมัน อยากเล่นเหรอ” เขาเอ่ยถาม เธอรีบส่ายหน้าไปมา
“ไม่อยากรบกวนเงินลุงศักดิ์”
“ถ้าเอาไปทำของมีประโยชน์ก็ให้ได้นะ แต่ของหลอกเด็กพวกนั้นเล่นอย่างไรก็ไม่ชนะหรอก” เขาดึงให้เธอเดินต่อ
“ลุงศักดิ์”
“หือ...”
“อยากกินไอติม” คนอยากกินเขย่ามือใหญ่เบาๆ เหมือนเด็กๆ ออดอ้อนอยากได
