“ตื่นมาล้างหน้ากินข้าวกินปลากันสิ เดี๋ยวต้องอาบน้ำเข้าเมืองกัน” การเดินทางเข้าเมืองนั้นจะมีรถรับส่งวันละหนึ่งเที่ยว คือช่วงบ่ายโมง และหากใครต้องการกลับเข้ามาในหมู่บ้าน ต้องขึ้นรถจากในเมืองก่อนห้าโมงเย็น
เธอรีบไปล้างหน้าล้างตามานั่งกินข้าวกับเขา อาหารง่ายๆ แต่หอมกรุ่น รสมือของพันศักดิ์อร่อยไม่น้อย
“เดี๋ยวนี้มังคุดตื่นสายทุกวันเลย” เธอบ่นอุบขณะกินข้าว เขาตักกับข้าวให้เธอ ไม่มีคำหวานเอาใจมากมาย แต่เขาก็ใส่ใจในระดับที่ทำให้เธอแอบยิ้มไปเสียทุกครั้ง
“หมดแรงเหรอ” เขาแหย่
“ก็ใครกันล่ะคะ”
“เป็นผัวเมียต้องทำกันแบบนี้ทุกวันแหละ”
“จริงเหรอคะ”
“อืม...”
“คู่อื่นเขาก็ทำกันทั้งกลางวันและกลางคืนแบบนี้เหรอคะ” เธอแอบถามอย่างสงสัย
“ใช่ บางบ้านน่ะ ตอนกลางงวันปิดบ้านเงียบ ไม่เคยเห็นรึ ไปเรียกแล้วไม่มีคนขานรับ เขาก็ทำแบบเรานี่แหละ ธรรมดาของคนเป็นผัวเมียกัน ถ้าไม่ทำอะไรกันนี่คือแปลก”
เธอม
