ช่วงเย็นของวันตติยะจำเป็นต้องออกไปหาเพื่อนที่มาเที่ยวด้วยกัน แต่ทว่าร่างบางที่นอนร้องไห้สะอึกสะอื้นอยู่นั้นทำให้เขาละล้าละลังว่าจะออกไปหาเพื่อนดีหรือไม่...
เขารู้แน่ว่าถ้าเขาไม่อยู่พรีมพริมาต้องหนี หนีแบบที่ทำมาหลายครั้งแล้ว แม้ว่าเขาจะแอบติดตามหล่อนด้วยสัญญาณดาวเทียมได้หลายครั้งแล้ว แต่เขารู้ว่ามันไม่โชคดีเสมอไป บางครั้งถ้าเขาปล่อยหล่อนไปอีกเขาอาจจะไม่ได้หล่อนกลับคืนมาอีกก็ได้
เสียงโทรศัพท์ของเขาก็ยังดังขึ้นมา เพื่อนก็โทรมาเร่งเขาอยู่อย่างนั้นเพราะไม่รู้ว่าเขาทำอะไรอยู่ พวกมันจะข้ามไปอีกเกาะและจะเอาเขาไปด้วย เพราะคิดว่าเขานั้นเครียดมากลางานมาก็ไม่ยอมมาเที่ยวจึงบังคับไปเที่ยวด้วยให้ได้ ทั้งที่ความจริงแล้วนั้นที่บ้านเขามีอะไรน่าสนใจรออยู่มากกว่าการเที่ยวด้วยซ้ำ
การแก้แค้นผู้หญิงตัวเล็กๆ แต่มีอำนาจบีบคั้นหัวใจเขาอย่างมหาศาลคนนี้อย่างไรเล่า
“มองอะไร จะไปที่ไหนก็ไปเลยนะคนบ้า” พรีมพริมาแหวเ
