ไม่ว่าการง้อคนรักจะยากเย็นแสนเข็ญกว่าที่เคยจีบกันใหม่ๆ ตติยะก็ไม่เคยท้อ เขาเฝ้าเพียรพยายามตามดูแลพรีมพริมาอย่างที่ใจเขาอยากจะทำมาตลอดโดยไม่รู้สึกเหน็ดเหนื่อยแม้ว่าอุปสรรคที่ยิ่งใหญ่คือการที่หล่อนไม่ยอมรับเขานั้นยังไม่หมดไป แต่เขาก็ไม่เปลี่ยนกิจวัตรประจำวันที่เคยได้ทำเลย...
“ผมเอาดอกไม้มาให้แต่ว่าวันนี้คงไม่ได้อยู่เฝ้าพรีมนานนะ เดี๋ยวต้องรีบกลับไปทำงานเพราะไม่มีคนช่วยทำเพราะไอ้ธิมไปเมืองนอก” เขาวางดอกลิลลี่ลงที่โต๊ะทำงานของพรีมพริมาแล้วบอกหล่อน
หญิงสาวที่ทำเป็นเหมือนไม่สนใจกับเขานั้นขมวดคิ้วอยากรู้ว่าธานุวัตน์นั้นจะไปไหน แต่หล่อนตั้งใจที่จะไม่พูดกับเขา หล่อนจึงไม่ถามออกไป...
เอาไว้หล่อนไปถามอนามิกาก็ได้ สองคนนี้ไปไหนมาไหนด้วยกันบ่อยๆ จะตายช่วงนี้ ไม่เห็นจำเป็นที่หล่อนต้องถามตติยะให้เขาได้ใจเลย
“ไอ้ธิมมันต้องไปดูงานเป็นเดือนเลย ตอนมันไม่อยู่ผมอาจจะไม่ว่างมาให้พรีมเห็นหน้าทุกวัน... พรีมอย
