ตอนที่ 11 ไม่ทน
“คุณสเตฟานครับ นี่มันตีสองกว่าแล้วคืนนี้...ผมขอนอนด้วยคนนะครับ”
ประโยคขออนุญาตของพี่แม็กซ์ทำเอาผมยืนนิ่งใจร่วงลงไปอยู่ตาตุ่ม มันหวิวๆ ยังไงแปลกๆ ภาพในหัวของผมเริ่มวางแผนว่าตัวเองจะลงไปเรียกแท็กซี่เพื่อกลับห้องยังไง ประกอบกับภาพจดหมายสามฉบับใต้ประตูยังวนเวียนอยู่ในหัวแต่ก็ช่างมันเถอะผมเองก็ไม่ค่อยได้เดินออกไปไหนอยู่แล้วคงไม่ค่อยได้เจอผู้คนเท่าไหร่ และหวังว่าเมื่อผ่านไปสักสองสามวันคนในหอก็คงจะลืมเรื่องเสียงรบกวนยามวิกาลนั้นไปเสีย
“แก๊ป เธอจะว่ายังไง โอเคมั้ย” คุณสเตฟานก้มลงมาถามผม
“โอเคอะไรครับ”
“เธอจะให้แม็กซ์ เข้าไปพักในห้องด้วยได้หรือเปล่า”
“เอ่อ...ผมเหรอ” ผมแหงนคอขึ้นไปมองหน้าคุณสเตฟานแล้วหันกลับไปมองหน้าพี่แม็กซ์อีกรอบ
“นายคงไม่ใจร้ายไล่ฉันกลับไปตอนตีสองแบบนี้หรอกใช่มั้ยแก๊ป” รุ่นพี่ที่บาร์จ้องผมนิ่งก่อนจะเดินขยับเข้ามาใกล้พร้อมยื่นมือมาวางไว้บนไหล่ผม แล้วผมจะพูด
