ลองเล่นรัก พี่สิงห์ไม่ตรงปก

ตอนที่ 2 แอบถ่าย

''ชอบที่แปลว่าอยาก 'เอา' ด้วยเฉย ๆ ครับ ไม่ได้อยากคบเป็นแฟน''

และใช่ คำนิยามของเขาคือแบบนั้นแหละ คำว่าชอบของเขาคือ 'ชอบเอา' และ เขาก็เป็นพวกบ้าเซ็กซ์แบบเงียบ ๆ ที่แปลว่า 'กินเรียบ' ทุกราย

แต่รายนี้ขอผ่านเพราะดันไม่ตรงไทป์ที่เขาตั้งไว้ ตอนนี้เริ่มจะเสียเวลาพักของเขาแล้วสิ ออกไปหาอะไรกินคงดีกว่าละมั้ง...

''สิงห์ ! ! ทำไมพูดแบบนี้''

บรรณารักษ์สาวถึงกับหน้าแดงก่ำเพราะความโกรธแต่ชายหนุ่มตรงหน้ากลับแสดงสีหน้านิ่งเรียบกลับมา พร้อมกับก้มหน้ามานาฬิกาบนข้อมือเท่านั้น

''ผมไม่ชอบคนมีเจ้าของ พอดีไม่อิน บายนะครับ ทำเหมือนว่าเราไม่เคยรู้จักกัน''

เขาทำท่าทางจะหันตัวกลับแต่สาวเจ้ากลับเอ่ยขัดเขาเสียอย่างนั้น

''ถ้าพี่บอกคนอื่นเรื่องของเรา สิงห์คิดว่าพวกเขาจะมองสิงห์เป็นผู้ชายแสนดีอยู่อีกไหมล่ะ''

หญิงสาวส่งยิ้มมุมปาก เธอรู้ว่าเด็กหนุ่มตรงหน้าสุภาพและเป็นเด็กดีคู่กับมหา’ลัยแค่ไหน ถ้าหล่อนป่าวประกาศเรื่องของวันนี้ออกไป สิงหราชคงเสียชื่อไม่น้อยและทางเดียวที่สิงหราชจะเลือกรักษาภาพลักษณ์ที่แสนดีเอาไว้คือการที่เขาต้องคบกับเธอเท่านั้น !

''ขู่ผมเหรอครับ ?''

น้ำเสียงนิ่งเรียบถูกเอ่ยขึ้นจากริมฝีปากสีธรรมชาติของเขา สีหน้าของร่างสูงไม่ได้แสดงถึงความกังวลแม้แต่น้อย

''พี่เป็นบรรณารักษ์ของมหา’ลัย สิงห์ว่าถ้าพี่บอกว่าเราเป็นอะไรกัน ทางมหา’ลัยจะเอาสิงห์ออกหรือเปล่า...''

''หึ... ผมยังไม่ได้เย็-พี่ด้วยซ้ำ''

เขาหัวเราะในลำคอกับคำขู่เหล่านั้น

''ถ้าพี่บอกเรื่องนี้ คนอื่นก็ต้องเชื่อพี่เพราะพี่รู้จักกับอาจารย์เก่าแก่ของที่นี่ แค่พี่บอกไปใคร ๆ ก็ต้องเชื่อพี่...'' อีกฝ่ายส่งยิ้มที่คิดว่าข่มคนอย่างเขาได้แต่เจ้าตัวคงลืมไปสินะว่าเขาคือใคร...

''งั้นก็ลองบอกดูสิครับ พี่คงรู้ว่าผมเป็นลูกชายของใคร'' เขายกหลังมือถูไถไปตามกรอบแก้มของเจ้าหล่อน ริมฝีปากเผยยิ้มแต่ดวงตาไม่ได้ยิ้มตามแม้แต่นิดเดียว

กึก !

บรรณารักษ์สาวถึงกับชะงักร่างไปชั่วขณะหนึ่งพร้อมกับดวงตาที่ไหวระริกอย่างกับคนที่กลัวอะไรบางอย่าง...

หล่อนคงลืมไปว่าเขาคือ 'ลูกชายหัวแก้วหัวแหวน' ของนักการเมืองชื่อดังและอิทธิพลของครอบครัวของสิงหราชก็กินพื้นที่เป็นวงกว้าง...

ใครคิดจะขู่เขาคงต้องคิดหนักหน่อยเพราะร่างสูงคงไม่ปล่อยให้ใครมาทำลายชื่อเสียงที่เขาสร้างเอาไว้ง่าย ๆ ใครคิดจะขู่เขามันต้อง 'โดนดี' ไม่ใช่น้อย

''ครอบครอบผมให้เงินสนับสนุนมหา’ลัยปีละกี่ล้านและผมสามารถบอกพ่อให้เด้งใครออกจากมหา’ลัยก็ได้ ถ้าเป็นภัยต่อผมหรือครอบครัวผม''

เขาเอ่ยด้วยน้ำเสียงนิ่ม ๆ แต่ก็เชือดเฉือนทุกคำ เขาไม่ได้ขู่แต่กำลังเอาจริง...

''อึก !'' บรรณารักษ์สาวถึงกับกลืนน้ำลายอึกใหญ่ในลำคอ ขนในกายต่างพากันลุกชันตั้งแต่หัวจรดปลายเท้า ลมหายใจเริ่มติดขัดอย่างอธิบายเป็นคำพูดไม่ถูกเลย

หล่อนรู้สึกว่าชายหนุ่มตรงหน้า 'อันตราย' ผิดกับลักษณะภายนอกที่ดูแสนดีเป็นอย่างมาก

''จะลองบอกดูก็ได้นะครับ ผมไม่ได้ห้าม :)''

สิงหราชส่งยิ้มให้หล่อนอีกครั้งก่อนจะก้มมองเวลาบนนาฬิกาที่อยู่บนข้อมือ และทันใดนั้นเสียงเหมือนใครบางคนลืมปิดเสียงโทรศัพท์และกดถ่ายรูปก็ดังขึ้นมาจากประตูห้อง...

แฉะ !

พึ่บ!