ฉันเขี่ยข้าวบนจานไปมา แกงจืดที่รสชาติไม่ได้เรื่องสักเท่าไหร่ กับไข่ต้มที่ทางโรงพยาบาลมีขาย เอาตรงๆฉันก็ไม่อยากจะทนยัดมันลงท้องสักแค่ไหน กี่มื้อที่ฉันต้องทานแบบนี้ซ้ำมาซ้ำไป..
แต่สุดท้ายฉันก็จำเป็นต้องทน กลืนมันลงท้องให้มันเสร็จๆไป ปากของฉันอาจจะบอกว่ามันไม่อร่อยสักเท่าไหร่ แต่ฉันก็จำเป็นต้องกินเพื่ออยู่ต่อไป และไหนจะสิ่งมีชีวิตที่เคลื่อนไหวไปมาในท้องของฉันอีกล่ะ..
ฉันไม่สามารถตามใจตัวเองได้ เพราะฉันควรใส่ใจอีกหนึ่งชีวิตมากกว่า..
"แม่เอาแต่ร้องไห้ เหมือนท่านไม่มีกำลังใจเลยค่ะ ฉันอยากรู้ว่าต้องทำยังไง กลับเข้ามารักษาครั้งนี้ อารมณ์ท่านเปลี่ยนไปเยอะเลยค่ะ"
ฉันเล่าอาการตามที่สังเกตมา และเห็นว่า แพทย์พยักหน้ารับทันที
"ตามที่เล่ามา คนไข้ไม่ได้ผิดปกติแต่อย่างใดนะครับ การเปลี่ยนแปลงของร่างกาย ทำให้คนไข้เจ็บปวด บางเคส อาจจะไม่อยากคุยกับใครเสียด้วยซ้ำ แต่สุดท้าย เราก็หลีกเลี่ยงปัญหานี้ไม่ได้ คน
