แล้วคนขี้โวยวาย ก็ยึดมือถือของฉันเอาไว้ รู้สึกว่าเขาจะหัวเสียจนเกินไป ซึ่งฉันเองก็ไม่แน่ใจ ที่เขาโวยวาย เหตุเพราะเห็นฉันคุยกับใคร หรือฉันไม่ได้สนใจฟังเขาเท่าไหร่ อันนี้ฉันก็ไม่แน่ใจ
เขาบังคับให้ฉันต้องมาล้มตัวนอนจนได้ แต่ถึงอย่างนั้น เสียงของเขาก็เข้ามารบกวน จนฉันรำคาญไม่หาย
"เอาหมอนออกไป กลัวว่าฉันจะกอดเธอรึไง ถ้าฉันจะกอด คิดว่าหมอนใบเดียวขวางฉันได้รึไง"
หมอนที่ฉันใช้กั้นกลางเอาไว้ ถูกเจ้าของห้องจับมันโยนไปอีกทาง ส่วนฉันก็ได้แต่มองตาม
เขาอยู่ในชุดนอนแบบสบายๆ กางเกงเนื้อผ้าแบบดีขายาว และการปล่อยกายโดยไม่ใส่เสื้อ ร่างกายของเขามันขาว สะอาดตา ไม่มีแม้กระทั่งรอยศิลปะอย่างเช่นรอยสักแบบที่คนทั่วไป ชอบละเลงไปตามร่างกาย
เครื่องปรับอากาศที่เขาเร่งจนมันเย็นเกินไป ทำให้ฉันคว้าผ้าห่มหนาของเขามาคลุมร่างอย่างอดไม่ได้ ทั้งๆที่ตอนแรกฉันตั้งใจจะใช้ผ้าคลุมที่เป็นของตัวเองมาคลุมร่างเอาไว้ เพราะคิดว่ามัน
