ชายหนุ่มถอนหายใจยาว ๆ อย่างเชื่องช้า พลางโอบกอดร่างระหงตรงหน้าเอาไว้ด้วยความอ่อนโยน
“อาก็รักมีนนะ...แต่อาคงต้องหยุด...อาไม่อยากทำร้ายมีนไปมากกว่านี้...ไปอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าซะนะ...เดี๋ยวอาจะลงไปรอข้างล่าง...อืม...”
เขาบอกกับเธอเสียงนุ่ม พยายามควบคุมอารมณ์กระสันของตัวเองให้สงบลง
“ทำไมหละคะอาอิธ...หนูเต็มใจนะคะ...”
มีนตราผละตัวออกจากอ้อมกอดของพ่อเลี้ยง พลางเอ่ยถามด้วยสีหน้าไม่ค่อยสบอารมณ์นัก
“มีนยังเด็ก...เดี๋ยวโตกว่านี้ก็จะเข้าใจเอง...
แต่ตอนนี้ เรากำลังทำผิดกับแม่มีนอยู่ และอาก็เป็นคนไม่ดีเอง...อาขอโทษมีนนะ ที่ทำแบบนั้นกับมีน”
เขาอธิบายให้เธอฟังอย่างลำบากใจ ก่อนจะรีบลุกพรวดขึ้น แล้วสาวเท้าเดินออกจากห้องของมีนตราไปทันที
“เดี๋ยวสิคะ อาอิธ!!!”
เธอร้องเรียกเขาไว้ แต่ก็ไม่ทันเสียแล้ว มีนตราได้แต่เจ็บใจลึก ๆ ที่ถูกเขาปฏิเสธไปแบบนั้น
มีนตราโกรธอธิวัฒน์ จึงอยู่แต่ในห้องทั้งวัน จนค่ำไม่
