ไม่รู้ว่าทำไมต้องขอให้ฉลามมาส่งที่ห้อง ฉันปล่อยตัวเองไปตามความรู้สึกลึกๆ ไม่ได้ใช้ตมองคิดไตร่ตรองอย่างทุกครั้ง แค่คิดว่าตอนนี้ไม่อยากจะใช้ความคิดอะไรเยอะแค่นั้น
“นายพักอยู่ที่ไหน” พอเดินมาถึงหน้าประตูห้องฉันก็รีบหันมาถามฉลามทันที เหมือนตอนนี้เราทั้งคู่ก็ต่างทำตัวไม่ถูก ไม่มีใครกล้าสบตากันเลย
“อีกรีสอร์ตนึง”
“อ๋อ”
“เข้าห้องได้แล้ว อย่าลืมล็อกประตู ใครมาเคาะก็ห้ามเปิดให้มันอันตราย”
“ถ้าจะสั่งขนาดนี้มานอนด้วนกันเลยไหม” ให้ตายสินี่ฉันพูดอะไรแบบนี้ออกไปอีกแล้ว ยอมรับเลยว่าตอนบอกหัวใจดวงน้อยมันเต้นแรงมากๆ
“บอกว่าอย่าเล่นกับใจ” ฉลามยังคงไม่ยอมหันหน้ามามอง นี่เป็นครั้งแรกเลยที่ได้เห็นเขาเสียอาการขนาดนี้
“แล้วเล่นกับอะไรได้บ้าง”
“อย่าดื้อดาบี เมาขนาดนี้ได้ยังไง”
ฉันรู้ตัวว่าตอนนี้เมาแต่มันไม่ได้มากขนาดนั้น ก็แค่ทำให้กล้าพูดในสิ่งที่เก็บเขาไว้ลึกๆ ในใจ พูดมันออกมาแบบไม่ต้องผ่านความคิด
