“เอ่อ...” เธออึกอัก เขาจึงค่อย ๆ ดันเธอออกห่าง ก่อนจะมองหน้าเธอไม่วาง
เจ้าทัพทาบริมฝีปากลงไปหาริมฝีปากน้อยสั่นระริกของเธอ เธอเกร็งตัวหลับตาแน่น จิกมือเข้าที่บ่าของเขา
ท่าทีของเธอบอกว่ากำลังหวาดกลัว และไม่พร้อม ทำให้เขาต้องละริมฝีปากออกห่าง เมื่อเขาจูบลงไปแต่เธอกลับปิดปากแน่น
“คุณไม่ต้องฝืนใจตัวเองหรอกนะ ผมไม่บังคับคุณจนกว่าคุณจะเต็มใจ” ประโยคของเขาทำให้เธอชะงักและอึ้งไป
เจ้าทัพเป็นสุภาพบุรุษมาก เขาไม่เคยข่มเหง รังแก เอาเปรียบ ฉวยโอกาสหรือเรียกร้องในสิ่งที่ควรจะได้ เป็นเธอเองที่อึดอัดอยากทำให้มันจบเรื่องจบราวไป เพราะเขาไม่ยอมแตะเนื้อต้องตัวเธอนี่แหละ
ปิ่นเพชรหมุนกายเดินออกมาจากห้องน้ำของเจ้าทัพด้วยความรู้สึกสับสนไปหมด เธอมีใจให้เขาในระยะเวลาอันสั้นหรือจะเรียกว่าหวั่นไหวก็ย่อมได้ แต่ไม่ถึงกับอยากทอดกายทอดใจให้เขา ที่ทำเรื่องน่าอายลงไปเมื่อครู่ก็เพราะแค่อยากตอบแทนเขาในสิ่งที่เขาช่วยเธอ
