เมื่อกลับมาบ้านเขาและนางก็ได้ร่วมทำโน่นทำนี่ โดยเขาอาสาทำเองโดยที่นางไม่ได้ร้องขอ เพียงแต่เห็นนางทำงานหนักมาก จนเขาไม่อาจจะนิ่งเฉยมองนางลำบากได้อีก เวลาผ่านไปจนถึงวันที่เสี่ยวห่าวและกังเก่อต้องจากหมู่บ้านธารน้ำใสไปเมืองหลวงแคว้นฉู่แล้ว
ที่จริงแคว้นเว่ยกับแคว้นฉู่อยู่ติดกัน เพียงแต่แคว้น
เว่ยกว้างใหญ่กว่าดังนั้น จึงทำให้การเดินทางไปแคว้นฉู่กินเวลาถึงห้าวัน นางให้อาถงไปกับเหล่าเด็ก ๆ และมีคนของซื่อจื่อนำทางไปด้วยกัน เรื่องบ้านพักซื่อจื่อจัดเตรียมไว้เรียบร้อยแล้ว ดังนั้นจึงไม่น่าเป็นห่วง
เสี่ยวซิ่วโตกว่าน้อง ๆ จึงรับหน้าที่ดูแลน้อง ๆ นางจึงต้องเข้มแข็งแม้อยากจะร้องไห้ก็ตามที
“พี่เสี่ยวห่าว ข้าจะคิดถึงพี่ ขนมนี้ข้าซื้อมายกให้พี่ทั้งหมด” เฟยหยวนที่ร้องไห้นำไปก่อนพาให้คนอื่นอยากร้องไห้ตามไปด้วย
“ขอบใจมากน้องเฟยหยวน พี่จะตั้งใจเรียนแล้วจะกลับมาเร็ว ๆ นะ” เสี่ยวห่าวตบไหล่ แม้ว่าเขาจะมีฐาน
