“พ่อใกล้หายแล้ว เริ่มจดจำได้ทีละนิดเพียงแต่ต้องใช้เวลาพวกเจ้าหายห่วง พ่อกับแม่ต้องกลับมารักกันดังเดิม”
ยู่ถิงยิ้มออกมาเต็มใบหน้า นางรอเวลานี้มานานแสนนานแล้ว รอเวลาที่บิดากับมารดากลับมาเป็นครอบครัวเดียวกันอีกครั้ง
“จริงหรือเจ้าคะท่านพ่อ”
“จริงสิ”
สองแฝดมองท่านพี่อย่างไม่พอใจ เหตุใดอภัยเร็วนักพวกเขายังไม่ได้ตกลงยอมรับท่านพ่อเลยสักนิดเดียว พี่สาวของเขาหักหลังแล้ว
“แต่ท่านแม่ยังไม่ยอมรับ ข้าจะยืนข้างท่านแม่”
“ข้าด้วย”
สองแฝดเฟยหยุนกับเฟยหยวนเห็นพ้องต้องกันพยักหน้าไม่ยอมรับบิดาจนกว่าท่านแม่จะยอมรับ
“พ่อรอได้ แต่ความปลอดภัยแม่เจ้าย่อมรอไม่ได้ ดังนั้นพ่ออยากให้พวกเจ้าช่วยจับตามองให้ดี วันเปิดโรงทานนั้นน่าจะเป็นวันที่คนเหล่านั้นลงมือ”
เขาเล่าแผนคร่าว ๆ ให้ทั้งสามคนฟังแล้วก็ให้คอยดูแลท่านแม่ของตนอย่างไร แล้วก็แยกย้ายไป เขาไม่กลับทันทีแอบเข้าไปหานางทางหน้าต่าง แล้วเห็นนางนอนหลับสนิท
