สองแฝดมองท่านพ่อสลับกับท่านแม่แล้วก็แปลกใจ อีกคนยิ้มอีกคนก็ยิ้มอีก ท่าทางเหมือนมีความสุขมากไม่รู้ดีใจอะไร
“ท่านแม่ท่านดีใจสิ่งใดขอรับ” เฟยหยวนอยากรู้ว่ามารดาดีใจอะไร
“ก็ดีใจที่บุตชายตัวน้อยของแม่รู้ความนัก วันนี้รู้จักเสียสละแล้ว” ไห่มี่เฟิ่งลูบหัวของเฟยหยวนแล้วก็ทำให้เด็กชายตัวน้อยเขินเล็กน้อย
“ท่านแม่...” เสียงเล็ก ๆ เรียกด้วยความดีใจ
เฟยหยุนที่ไม่สนใจเรื่องที่น้องชายโดนท่านแม่เอาใจ เขาสนแต่ว่าน้องชายเรียกชายผู้นั้นว่าบิดา เขาจึงเข้าไปกระซิบถาม
“เจ้ายอมรับบิดาแล้วหรือ” เฟยหยุนรู้สึกเหมือนจะน้องชายโดนหักหลัง เมื่อตกลงกันไว้ว่าจะคอยดูพฤติกรรมก่อน ยังไม่ยอมรับว่าบุรุษผู้นี้คือบิดาจนกว่าเขาจะพิสูจน์ได้
เฟยหยวนได้ยินเสียงเหี้ยมของพี่ชาย ดวงตาเล็กไหววูบทั้งยกมือขึ้นโบกไปมาอยากให้รู้ว่านั่นไม่ใช่ยอมรับ เพียงแต่เหตุสุดวิสัยต่างหาก
“สตรีผู้นั้นหาเรื่องท่านแม่ หากไม่พูดเช่นนั้นก็ทำท่
