“เอาล่ะ ท่านอ๋องพวกเจ้าไม่เป็นอันใดแล้ว ต่อไปก็ระวังอย่าให้มีเรื่องกระเทือนจิตใจให้มาก” ไห่มี่เฟิ่งกล่าวแล้วให้คนมาพยุงอ๋องฮูโต๋ไป เมื่อพวกเขาไปแล้วนางจึงถอนหายใจ
นางหันไปมองคนที่มาช่วยชีวิตนางด้วยน้ำตารื้น นี่สินะการมีน้ำใจเมื่อถึงเวลาที่ตนเดือดร้อนก็มีคนพร้อมช่วยเหลือ
“เอาล่ะทุกคนขอบใจมาก อีกสองวันข้าจะทำอาหารมาแจกพวกเจ้าตอบแทน แล้วคิดจะหางานให้พวกเจ้าทำด้วย พวกเจ้าส่วนหนึ่งเป็นพวกขอทานกับเหล่าคนอพยพ ข้าสัญญาว่าจะหาที่อยู่ให้พวกเจ้าแน่นอน”
แม้ว่าคนกว่าห้าร้อยคนเป็นจำนวนที่มาก แต่นางคิดว่าพื้นที่ว่างเปล่าในชนบทนั้นยังมีอีกไม่น้อย หากหาที่อยู่หางานให้พวกเขาทำ มีอาชีพที่มันคงพวกเขาจะไม่ใช่คนเร่ร่อน
เหล่าคนที่มาช่วยต่างซาบซึ้งกับผู้ใจบุญผู้นี้ นักนอกจากจะแจกอาหารให้พวกเราแล้ว ยังคิดช่วยเหลืออีก
“ขอบคุณแม่นาง ขอบคุณแม่นาง”
ทุกคนกล่าวขอบคุณแล้วก็แยกย้ายกันไป นางหันมามองลูกชายแล้วก็
