ไห่มี่เฟิ่งเดินดูขวดยาต่าง ๆ ที่ทำจากเครื่องเคลือบดินเผา บางชิ้นก็ทำจากหยก แต่รายชื่อแต่ละชื่อบนชั้นวางที่เป็นชื่อพิษกับคัมภีร์สูตรทำยา ล้วนแต่ทำให้นางกลืนน้ำลายลงคออึกใหญ่
“ยาลืมรัก!” ไห่มี่เฟิ่งกล่าวขึ้นก็เรียกสายตาจากท่านผู้เฒ่าอี๋ว์เฉียนให้หันมองนางพร้อมรอยยิ้ม
“ใช่ยาลืมรัก เจ้าอยากลองหรือไม่เล่า” ท่านผู้เฒ่าพูดไปเท่านั้น หนุ่มสาวที่ใดจะอยากลืมรักกัน อีกอย่างแม่นางผู้นี้มีบุตรถึงสองคนแล้ว คงไม่อยากลืมรักที่ลึกซึ้งกระมัง
“อันตรายหรือไม่เจ้าคะ” ไห่มี่เฟิ่งหยิบขวดยาที่ทำจากหยกสีขาวเดินมาหาท่านผู้เฒ่าถามอย่างสนใจ จนท่านผู้เฒ่าเลิกคิ้วมองนาง
“เจ้าล้อเล่นกระมัง มีบุตรชายน่าชังเพียงนี้ยังอยากลืมรัก หรือว่าเพียงทะเลาะเบาะแว้งของหนุ่มสาว เรื่องนั้นพูดคุยกันคงจะรู้เรื่องกระมัง” เขาไม่อยากทำให้คนที่ตัดตัณหาราคะไม่ได้ ต้องมากินยานี้เพียงเพราะอารมณ์ชั่ววูบเพียงเท่านั้น หากไม่รักกันจริงแล้วก
