เด็กทั้งสี่คนนั่งมาในรถม้ามุ่งหน้าตรงกลับไปยังบ้านของยู่ถิง แต่ระหว่างทางผ่านสำนักศึกษาก็เห็นท่านกงซือมายืนดักด้านหน้าอยู่แล้วอาถงจึงให้ม้าหยุด
“หยุด....!” เสียงห้ามม้าดังขึ้นทำให้เด็ก ๆ ในรถม้าที่นั่งกันเรียบร้อยเปิดม่านออกดูว่ามีสิ่งใดที่มาขวางทาง ไม่สามารถบังคับม้าเดินต่อไปได้ แต่เมื่อเห็นว่าเป็นท่านอาจารย์ของตนยู่ถิงกับกังเก่อก็พยักหน้าแลกสายตา ให้ลงไปด้านล่างคารวะอาจารย์สักหน่อย
ยู่ถิงกับกังเก่อลงมาด้านล่างตามด้วยเสี่ยวซิ่วและเสี่ยวห่าว
“คารวะท่านอาจารย์” ทั้งกังเก่อและยู่ถิงประสานมือโค้งอย่างสวยงาม เสี่ยวซิ่วกับเสี่ยวห่าวจึงทำตามเด็กสองคนด้านหน้าทำให้ท่านซิ่วไฉยิ้มอย่างภูมิใจ เพราะเด็กสองคนนี้นั้นล้วนเป็นผลผลิตจากการพร่ำสอนของตน ต่อไปต้องเติบโตเป็นอนาคตของสำนักศึกษาของตนเป็นแน่ อย่างน้อยก็สอบซิ่วไฉได้อย่างสบายแน่นอน
“ถิงถิง กังเก่อ จะไปบ้านแม่ทัพใช่หรือไม่”
เด็กทั้งสองคนพยั
