ผ่านไปหลายวัน ไห่มี่เฟิ่งเฝ้ารอข่าวคราวจากชายแดน แต่กลับไร้วี่แววตอบกลับ ทำเอานางเศร้าสร้อย ในวันแรกนางตั้งใจบำรุงครรภ์อย่างดี แต่เมื่อเฝ้ารอสามีจนตัวเองรู้สึกไม่อยากกินอะไรอีกเลย
“นายหญิง ทานอะไรสักหน่อยดีหรือไม่” เหม่ยเหรินเองก็ทุกข์ใจเห็นนายหญิงเป็นเช่นนี้ เอาแต่นั่งเหม่อเฝ้ารอจดหมายจากท่านแม่ทัพมาก็หลายวันแล้ว
“ทหารมารับเสบียงอีกหรือไม่” นางหันไปทาง
จิ้นเหอที่รับหน้าที่ดูแลเสบียงที่ส่งให้กองทัพ นี่ก็ผ่านมาหลายวันยังไม่ได้รับแจ้งมาว่าจะมารับเสบียงครั้งต่อไปอีกเมื่อไหร่ ตอนนี้นางทำบะหมี่ลวกไว้พร้อมแล้วเหลือเพียงมารับไปเท่านั้น
“ไม่มีข่าวมาเลยขอรับ” จิ้นเหอเองก็เศร้าสลดใจเช่นเดียวกัน เห็นนายหญิงรอคอยเช่นนี้ใจนึกเป็นห่วงท่านแม่ทัพนัก
“ถ้าได้ข่าวมาแล้วแจ้งข้าด้วย” ไห่มี่เฟิ่งลุกขึ้นแล้วเดินเข้าไปในห้องนอนพักผ่อนเสียหน่อย นางรู้สึกเพลียมากเป็นพิเศษไม่รู้ด้วยเพราะกำลังท้องอยู่หรือเปล
