ไห่มี่เฟิ่งดื่มเหล้าอยู่เพียงลำพัง ไม่นานนักนายท่านหวังเจ้าของเหลาชิงเทียนก็มาสนทนาด้วย
“คารวะฮูหยินเฉิน ขออภัยที่มาทักทายช้าแล้ว” หวังเยว่ยกมือประสานเบื้องหน้าโค้งทักทายคู่ค้าหลักของเหลาอาหารในยามนี้ด้วยรอยยิ้ม
บทสนทนาของหวังเหย่และไห่มี่เฟิ่งเตะเข้าที่โสตประสาทหูของซูหลันฮวาความรู้สึกอยากค่อนแคะก็ปล่อยผ่านไม่ได้จนต้องเอ่ยแทรกขึ้น
“ตายจริง ไม่ทราบมาก่อนว่าฮูหยินแม่ทัพเฉินต้องมาปลูกผักทำการค้าหาเงินเข้าจวนแม่ทัพ หรือว่าตั้งแต่ออกจากตระกูลเฉินแล้วก็ตกต่ำเช่นนั้นหรือ”
วาจาเหม็นเน่าระคายหูไห่มี่เฟิ่งอยู่ไม่น้อย แต่ทว่ากลับไม่ทำให้รอยยิ้มบนใบหน้าของนางจืดจางลงแม้เพียงเสี้ยวหนึ่ง ต่อให้จะหงุดหงิดกับคำพูดของสตรีด้านข้างก็ตาม
รอยยิ้มจอมปลอมบนใบหน้าปั้นจนเข้ม แล้วเอ่ยตอบโต้ในถ้อยคำดูแคลนระคนเหยียดหยามอยู่เล็กน้อย
“ปกติข้าเป็นคนขยัน ชอบปลูกผักแล้วข้าก็ไม่เห็นว่าจะผิดอันใดที่จะปลูกผักขาย
