หลังจากที่กลับจากทะเลความสัมผัสของตะวันและพายุดีขึ้นเรื่อย ๆ ทั้งสองคนต่างมีกันและกันอยู่เสมอ
ความอบอุ่นที่พายุเคยขาดตะวันสามารถเติมเต็มให้เขาได้โดยไม่รู้สึกโดดเดี่ยวอีกต่อไป ทุกเรื่องราวในชีวิตดำเนินไปเรื่อย ๆ จนถึงตอนนี้ตะวันก็ฝึกงานเดือนสุดท้ายแล้ว
“นี่เธอฝึกงานที่นี่งั้นเหรอ” ทิศาที่เดินเข้ามาในบริษัทยักษ์ใหญ่ของพ่อพายุที่มีพนักงานเดินกันให้ไขว่ ทิศาเธอบังเอิญเจอเข้ากับตะวันที่กำลังเดินขึ้นไปบนตึกเช่นกัน
“ใช่!!”
“ฉันขอคุยอะไรด้วยหน่อยสิ”
“ฉันแก่กว่าเธอควรให้ความเคารพกันบ้างนะ” ทิศามองตะวันตั้งแต่หัวจรดเท้า สายตาที่ใช้มองตะวันเหมือนกำลังดูถูกเธอไม่ปาน
หลังจากนั้นตะวันก็เดินตามทิศาไปมุมปลอดคนเพื่อให้เธอได้พูดเรื่องของตัวเองได้สะดวก
“มีอะไรก็ว่ามา ฉันมีเวลาไม่มาก”
“เลิกกับพี่พายุ เธอต้องการเท่าไหร่”
“รวยมากขนาดนั้นเลยเหรอ”
. “รวยกว่าคนอย่างแกก็แล้วกัน” คำพูดไม่สุภาพที่ทิศาใช้ ตะ
