“พายุอาหารเช้าวางบนโต๊ะนะ” ตะวันตะโกนเรียกพายุที่อยู่ในห้องนอน เธอตื่นแต่เช้ามาเตรียมอาหารให้กับเขา ก่อนจะเข้าไปอาบน้ำแต่งตัวไปฝึกงาน
ร่างสูงของพายุเดินออกจากห้องนอนมากลับพบความว่างเปล่าเมื่อไม่เจอตะวัน เขาเดินไปที่โต๊ะอาหารที่มีข้าวต้มกุ้งวางอยู่แค่ชามเดียว คิ้วเข้มขมวดกันเป็นปมเมื่อไม่เห็นชามของตะวัน
เขาเดินเข้าไปในห้องของตะวันอย่างถือวิสาสะ เสียงฮัมเพลงเสียงดังเล็ดลอดออกจากห้องน้ำ รอยยิ้มบางปรากฏบนใบหน้าของพายุ ก่อนจะหันหลังเดินออกจากห้องของเธอเงียบ ๆ เดินไปทานข้าวต้มที่ตะวันจัดเตรียมเอาไว้ให้
ตาคมมองจานข้าวต้มที่วางอยู่ตรงหน้า แววตาที่เปล่งประกายบางอย่างพลันนึกถึงอดีตของเขาเมื่อก่อน
(พายุวันนี้แม่ทำข้าวต้มกุ้งของโปรดลูกด้วยนะ) น้ำเสียงอ่อนโยนรอยยิ้มที่สดใสของผู้เป็นแม่ยังคงตราตรึงใจเขา ยิ่งชีวิตเคยมีความสุขเมื่อเท่าไหร่ยิ่งทำให้ปัจจุบันของเขาเจ็บปวดมาเท่านั้น
“พายุ ทำไมไม่รีบกิน ม
