“นิดจ๋า พี่ไม่เคยเอานิดไปเทียบกับใคร หรือเอาใครมาเทียบกับนิด เพราะนิดคือที่หนึ่งเสมอ”
ถ้อยคำหวานๆ ปลอบประโลม เหมือนน้ำทิพย์ดับกองไฟให้มอดลง ณิชชาพลิกตัวหันมามองคนที่นั่งบนขอบเตียงข้างๆ เธอ ใบหน้าหล่อเหลาประดับรอยยิ้มอบอุ่น มือหนายื่นมาแตะดวงหน้าของเธอลูบแก้มนวลอ่อนโยน
“ทำไมต้องให้ความสำคัญกับคนอื่นด้วย ในเมื่อนิดเหนือกว่าพวกนั้นตั้งเยอะ หรือว่านิดคิดว่าตัวเองสู้สองคนนั่นไม่ได้ ฮึ ว่าไงคนเก่งบอกพี่ภูมาสิ”
“ใครว่าล่ะ นิดนะดีกว่ายายสองตัวนั่นล้านเท่า สวยกว่า รวยกว่า เก่งกว่าด้วย เชอะ”
ณิชชาชมตัวเองแบบไม่อาย ขยับลุกขึ้นมานั่งแล้วเชิดหน้าอย่างนางพญาที่ไม่เคยสยบให้ผู้ใด ความมั่นใจเต็มร้อย ความเชื่อมั่นเต็มเปี่ยม แม้จะวอกแวกไปบ้างเพราะกลัวภูผาจะเห็นคนอื่นดีกว่าเธอ แต่ได้ยินเขาพูดว่าเธอคือที่หนึ่งเท่ากับการันตีความเหนือกว่า เรื่องอะไรจะทำตัวหยองกรอดเหมือนคนขี้แพ้ให้ขายหน้าด้วย
“พี่รู้ว่าห
