ฉีเฟยหลงและฝูหลินต่างก็มองนางอย่างปวดใจ เสียงของม่านอวี้แผ่วเบาลงเรื่อยๆ
“ข้าผิดอันใด เหตุใดถึงได้พบเจอเรื่องเช่นนี้” ดวงตาที่พร่ามัวของนางเหม่อมองไปที่เพดานห้อง พร้อมเอ่ยตัดพ้อต่อโชคชะตาออกมา
“ชีวิตของข้ากำลังไปได้สวย แล้วเหตุใดถึงได้ข้ามมาในภพนี้ได้ การพบเจอพวกท่านเป็นเรื่องเลวร้ายที่สุดของข้า เลวร้าย เลวร้ายที่สุดเลย ฮึก...” เสียงของนางขาดหายไป พร้อมกับลมหายใจที่ค่อยๆ รวยริน
“อาอวี้ อาอวี้ ไม่ ไม่นะ ข้าเจอเจ้าแล้ว ให้ข้าได้ไถ่โทษก่อน” ฝูหลินกอดร่างของนางไว้แน่น พร้อมทั้งคำรามออกมาอย่างเสียสติ
ฉีเฟยหลงก็นิ่งอึ้งจนทำอันใดไม่ถูก เมื่อเห็นว่าม่านอวี้นางหมดลมหายใจไปแล้ว
เสี่ยวเหยาที่ถูกองครักษ์ไปรับตัวมาอย่างรีบร้อนก็ไม่ทันได้ดูใจผู้เป็นนายก่อนหมดลมหายใจ นางได้แต่กรีดร้องออกมาสุดเสียง
แม้แต่เสนาบดีซ่งและซ่งซื่อ ที่เดินทางมาถึงวังหลวง โดยถังกงกงไปรับตัวมาก็แทบเสียสติ ภายในตำหนักทองที่เป
