นางยังส่งไปให้เซี่ยซื่อที่เมืองหลวง ให้เขาจัดการเรื่องร้านค้าให้นางอีกด้วย แต่ราคาที่เมืองหลวงย่อมสูงกว่า ด้วยค่าขนส่งที่สูงไม่น้อยเลย
“อาอวี้นางเก่งนัก เจ้าดูที่ทาปาก นางคิดออกมาได้อย่างไร” ฮูหยินหวังมาเที่ยวหาเซี่ยซื่อจึงเอ่ยพูดคุยเรื่องของม่านอวี้
“เจ้ามีกี่สีแล้ว ข้ามีห้าสีแล้ว” เซี่ยซื่อโอ้อวดทันที
“เหอะ ข้าก็มีเท่าเจ้า นางเป็นลูกสะใภ้ข้าแล้ว จะให้ข้าน้อยหน้าเจ้าได้อย่างไร” สตรีสองนางพูดคุยกันส่งเสียงหัวเราะอย่างสนุกสนาน
ทางเสนาบดีซ่งเองก็ได้รับของขวัญจากบุตรเขยเช่นกัน เมื่อฝูหลินศึกษาตำราที่ม่านอวี้นางนำติดมาด้วย จึงได้รู้ว่าเสบียงอาหารไม่จำเป็นต้องเป็นข้าวเพียงอย่างเดียว
เขาคัดลอกวิธีการทำเส้นส่งมาให้เสนาบดีซ่งหาคนทำขึ้นมา แม้ฝูหลินจะจัดการเรื่องนี้เองก็ได้ แต่เขาและม่านอวี้คิดเช่นกัน ที่จะให้บิดาและพี่ชายของนางได้ความดีความชอบนี้ไป
และก็เป็นเช่นที่ฝูหลิน ม่านอวี้คิด เมื่อเสนา
